Prawie 15 lat temu, w grudniu 2008 roku, Izrael zaatakował Gazę w ramach "Operacji Płynny Ołów (2008-2009)", która jest również znana jako "Wojna w Gazie" i "Masakra w Gazie". Był to trzytygodniowy konflikt zbrojny między palestyńskimi grupami paramilitarnymi w Strefie Gazy a Izraelskimi Siłami Obronnymi (IDF).
Uzasadnieniem tej inwazji miała być "uporczywa działalność terrorystyczna i ciągłe zagrożenie rakietowe ze Strefy Gazy skierowane przeciwko izraelskim cywilom".
Istniał jednak ukryty plan, jednak według profesora Michela Chossudovsky'ego celem operacji Płynny Ołów była konfiskata morskich rezerw gazu ziemnego w Palestynie.
Poniższy artykuł został po raz pierwszy opublikowany przez Michela Chossudovsky'ego w Global Research w styczniu 2009 roku, w szczytowym momencie izraelskich bombardowań i inwazji w ramach operacji Płynny Ołów.
Wojna i gaz ziemny: izraelska inwazja i morskie pola gazowe w Strefie Gazy
Autor: MICHEL CHOSSUDOVSKY
Nota autora i aktualizacja
Wczesnym rankiem w sobotę 7 października 2023 r. Hamas rozpoczął "operację Al-Aksa Burza", którą kierował jego dowódca wojskowy Mohammed Deif. Tego samego dnia Netanjahu potwierdził tzw. "stan gotowości do wojny".
Izrael oficjalnie (7 października 2023 r.) wypowiedział nielegalną wojnę Palestynie.
Operacje wojskowe są niezmiennie planowane z dużym wyprzedzeniem. Czy "Operacja Al-Aksa Burza" była "atakiem z zaskoczenia"? Czy Netanjahu i jego rozległy aparat wywiadu wojskowego wiedzieli o ataku Hamasu?
Czy starannie sformułowany plan prowadzenia wojny totalnej przeciwko Palestynie był przewidziany przed rozpoczęciem "Operacji Al-Aksa Burza"?
Według dr Philipa Giraldiego:
"Jako były oficer wywiadu nie mogę uwierzyć, że Izrael nie miał wielu informatorów w Strefie Gazy, a także elektronicznych urządzeń podsłuchowych wzdłuż muru granicznego, które wychwytywałyby ruchy grup i pojazdów".
[Czy Netanjahu wiedział z wyprzedzeniem] o wydarzeniach w Strefie Gazy i zdecydował się na to pozwolić, aby mogli wymazać Gazę z mapy... w odwecie" (Philip Giraldi, 8 października 2023 r.)
Należy również rozumieć, że nielegalne wypowiedzenie wojny Gazie przez Netanjahu 7 października 2023 r. jest kontynuacją inwazji na Gazę w latach 2008-2009 w ramach "Operacji Płynny Ołów". Podstawowym celem jest jawna okupacja wojskowa Gazy przez izraelskie siły IDF i wypędzenie Palestyńczyków z ich ojczyzny.
Retrospekcja: Operacja Płynny Ołów (2008-2009)
Gaza należy do Palestyny. W grudniu 2008 roku siły izraelskie dokonały inwazji na Strefę Gazy w ramach operacji Płynny Ołów. Uzasadnieniem tej inwazji była "uporczywa działalność terrorystyczna i ciągłe zagrożenie rakietowe ze Strefy Gazy skierowane przeciwko izraelskim cywilom".
Jaki był ukryty plan?
Celem operacji Płynny Led była konfiskata morskich rezerw gazu ziemnego w Palestynie.
W następstwie inwazji palestyńskie pola gazowe zostały de facto skonfiskowane przez Izrael z naruszeniem prawa międzynarodowego.
Rok po operacji "Płynny ołów" Tel Awiw ogłosił odkrycie złoża gazu ziemnego Lewiatan we wschodniej części Morza Śródziemnego "u wybrzeży Izraela".
W tym czasie pole gazowe było: " ... najbardziej znaczące pole, jakie kiedykolwiek znaleziono na niezbadanym obszarze Basenu Lewantyńskiego, który obejmuje około 83 000 kilometrów kwadratowych wschodniego regionu Morza Śródziemnego". oraz
W połączeniu ze złożem Tamar, w tym samym miejscu, odkrytym w 2009 roku, perspektywa jest energetyczna dla Izraela, dla Noble Energy z siedzibą w Houston w Teksasie i partnerów Delek Drilling, Avner Oil Exploration i Ratio Oil Exploration. (Patrz: Felicity Arbuthnot, Israel: Gas, Oil and Trouble in the Levant, Global Research, 30 grudnia 2013
Pola gazowe w Strefie Gazy są częścią szerszego obszaru oceny Lewantu.
To, co się rozwija, to integracja tych przyległych pól gazowych, w tym tych należących do Palestyny, z orbitą Izraela. (Patrz mapa poniżej)
Należy zauważyć, że całe wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego, rozciągające się od egipskiego Synaju do Syrii, stanowi obszar obejmujący duże złoża gazu i ropy naftowej.
Michel Chossudovsky, Global Research, 8 października 2023 r.
Wojna i gaz ziemny:
Izraelska inwazja i morskie pola gazowe w Strefie Gazy
8 stycznia 2009
Inwazja wojskowa sił izraelskich na Strefę Gazy w grudniu 2008 r. ma bezpośredni związek z kontrolą i własnością strategicznych podmorskich rezerw gazu.
To jest wojna podboju. Odkryte w 2000 roku, u wybrzeży Gazy znajdują się rozległe złoża gazu.
British Gas (BG Group) i jego partner, Consolidated Contractors International Company (CCC) z siedzibą w Atenach, należąca do libańskich rodzin Sabbagh i Koury, otrzymali prawa do poszukiwań ropy i gazu w ramach 25-letniej umowy podpisanej w listopadzie 1999 r. z Autonomią Palestyńską.
Prawa do podmorskiego złoża gazu mają odpowiednio British Gas (60 proc.); Skonsolidowani kontrahenci (CCC) (30 proc.); oraz Fundusz Inwestycyjny Autonomii Palestyńskiej (10 proc.). (Haaretz, 21 października 2007)
Umowa PA-BG-CCC obejmuje zagospodarowanie złoża i budowę gazociągu. (Middle East Economic Digest, 5 stycznia 2001)
Koncesja BG obejmuje cały morski obszar morski w Gazie, który przylega do kilku izraelskich morskich instalacji gazowych (zob. mapa poniżej). Należy zauważyć, że 60 procent rezerw gazu wzdłuż wybrzeża Gazy i Izraela należy do Palestyny.
W 2000 roku Grupa BG wykonała dwa odwierty: Gaza Marine-1 i Gaza Marine-2. British Gas szacuje rezerwy na około 1,4 biliona stóp sześciennych o wartości około 4 miliardów dolarów. Są to dane upublicznione przez British Gas. Wielkość rezerw gazu w Palestynie może być znacznie większa.
Kto jest właścicielem pól gazowych
Kwestia suwerenności nad polami gazowymi Gazy jest kluczowa. Z prawnego punktu widzenia rezerwy gazu należą do Palestyny.
Śmierć Jasera Arafata, wybór rządu Hamasu i ruina Autonomii Palestyńskiej umożliwiły Izraelowi ustanowienie faktycznej kontroli nad podmorskimi rezerwami gazu w Gazie.
British Gas (BG Group) ma do czynienia z rządem w Tel Awiwie. Z kolei rząd Hamasu został pominięty w kwestii praw do poszukiwań i zagospodarowania pól gazowych.
Wybór premiera Ariela Szarona w 2001 roku był punktem zwrotnym. Suwerenność Palestyny nad podmorskimi polami gazowymi została zakwestionowana w izraelskim Sądzie Najwyższym. Szaron stwierdził jednoznacznie, że "Izrael nigdy nie kupi gazu z Palestyny", dając do zrozumienia, że podmorskie rezerwy gazu w Gazie należą do Izraela.
W 2003 roku Ariel Szaron zawetował wstępną umowę, która pozwoliłaby British Gas zaopatrywać Izrael w gaz ziemny z morskich odwiertów w Gazie. (The Independent, 19 sierpnia 2003)
Zwycięstwo wyborcze Hamasu w 2006 r. przyczyniło się do upadku Autonomii Palestyńskiej, która ograniczyła się do Zachodniego Brzegu Jordanu pod rządami zastępczego reżimu Mahmuda Abbasa.
W 2006 roku British Gas "był bliski podpisania umowy na pompowanie gazu do Egiptu". (Times, 23 maja 2007). Według doniesień, brytyjski premier Tony Blair interweniował w imieniu Izraela w celu przeforsowania porozumienia z Egiptem.
W następnym roku, w maju 2007 roku, izraelski gabinet zatwierdził propozycję premiera Ehuda Olmerta "kupowania gazu od Autonomii Palestyńskiej". Proponowany kontrakt opiewał na 4 miliardy dolarów, z zyskami rzędu 2 miliardów, z czego miliard miał trafić do Palestyńczyków.
Tel Awiw nie miał jednak zamiaru dzielić się dochodami z Palestyną. Izraelski rząd powołał izraelski zespół negocjatorów, którego zadaniem było wynegocjowanie porozumienia z BG Group, z pominięciem zarówno rządu Hamasu, jak i Autonomii Palestyńskiej:
"Izraelskie władze obronne chcą, aby Palestyńczycy otrzymywali zapłatę w towarach i usługach i nalegają, aby żadne pieniądze nie trafiały do kontrolowanego przez Hamas rządu". (Tamże, podkreślenie moje)
Celem było przede wszystkim unieważnienie umowy podpisanej w 1999 r. między Grupą BG a Autonomią Palestyńską pod rządami Jasera Arafata.
Zgodnie z proponowaną umową z BG z 2007 r. palestyński gaz z morskich odwiertów w Strefie Gazy miał być kierowany podmorskim rurociągiem do izraelskiego portu morskiego w Aszkelonie, przekazując w ten sposób kontrolę nad sprzedażą gazu ziemnego Izraelowi.
Transakcja nie doszła do skutku. Negocjacje zostały zawieszone:
"Szef Mossadu Meir Dagan sprzeciwił się transakcji ze względów bezpieczeństwa, twierdząc, że dochody z niej sfinansują terror". (Członek Knesetu Gilad Erdan, Przemówienie do Knesetu na temat "Zamiar wicepremiera Ehuda Olmerta do zakupu gazu od Palestyńczyków, gdy płatność będzie służyć Hamasowi", 1 marca 2006 r., cytowane w: Lt. Gen. (w stanie spoczynku) Moshe Yaalon, Czy potencjalny zakup brytyjskiego gazu z wód przybrzeżnych Gazy zagraża bezpieczeństwu narodowemu Izraela? Jerusalem Center for Public Affairs, październik 2007)
Intencją Izraela było zablokowanie możliwości płacenia tantiem Palestyńczykom. W grudniu 2007 r. Grupa BG wycofała się z negocjacji z Izraelem, a w styczniu 2008 r. zamknęła swoje biuro w Izraelu. (strona internetowa BG
Plan inwazji na desce kreślarskiej
)
Plan inwazji na Strefę Gazy w ramach "Operacji Płynny Ołów" został uruchomiony w czerwcu 2008 roku, według izraelskich źródeł wojskowych:
"Źródła w establishmencie obronnym powiedziały, że minister obrony Ehud Barak poinstruował Siły Obronne Izraela, aby przygotowały się do operacji ponad sześć miesięcy temu [w czerwcu lub przed czerwcem], nawet gdy Izrael zaczynał negocjować porozumienie o zawieszeniu broni z Hamasem". (Barak Ravid, Operacja "Płynny ołów": Atak izraelskich sił powietrznych nastąpił po miesiącach planowania, Haaretz, 27 grudnia 2008)
W tym samym miesiącu władze izraelskie skontaktowały się z British Gas w celu wznowienia kluczowych negocjacji dotyczących zakupu gazu ziemnego z Gazy:
"Zarówno dyrektor generalny Ministerstwa Finansów Jarom Ariaw, jak i dyrektor generalny Ministerstwa Infrastruktury Narodowej Hezi Kugler zgodzili się poinformować BG o życzeniu Izraela do wznowienia rozmów.
Źródła dodały, że BG nie odpowiedziało jeszcze oficjalnie na prośbę Izraela, ale kierownictwo firmy prawdopodobnie przyjedzie do Izraela w ciągu kilku tygodni, aby przeprowadzić rozmowy z urzędnikami rządowymi. (Globes online – Israel's Business Arena, 23 czerwca 2008)
Decyzja o przyspieszeniu negocjacji z British Gas (BG Group) zbiegła się, chronologicznie, z planowaniem inwazji na Gazę rozpoczętą w czerwcu. Wygląda na to, że Izraelowi zależało na osiągnięciu porozumienia z BG Group przed inwazją, która była już w zaawansowanej fazie planowania.
Co więcej, negocjacje z British Gas były prowadzone przez rząd Ehuda Olmerta ze świadomością, że inwazja wojskowa jest na deskę kreślarską. Według wszelkiego prawdopodobieństwa, nowy "powojenny" układ polityczno-terytorialny dla Strefy Gazy był również rozważany przez rząd izraelski.
W rzeczywistości negocjacje między British Gas a izraelskimi urzędnikami trwały w październiku 2008 roku, 2-3 miesiące przed rozpoczęciem bombardowań 27 grudnia.
W listopadzie 2008 r. izraelskie Ministerstwo Finansów i Ministerstwo Infrastruktury Narodowej poleciły Israel Electric Corporation (IEC) rozpoczęcie negocjacji z British Gas w sprawie zakupu gazu ziemnego z koncesji morskiej BG w Strefie Gazy. (Globes, 13 listopada 2008)
Dyrektor generalny Ministerstwa Finansów Yarom Ariav i dyrektor generalny Ministerstwa Infrastruktury Narodowej Hezi Kugler napisali niedawno do dyrektora generalnego IEC Amosa Laskera, informując go o decyzji rządu o zezwoleniu na kontynuowanie negocjacji, zgodnie z propozycją ramową, którą zatwierdził na początku tego roku.
Rada IEC, na czele z przewodniczącym Moti Friedmanem, zatwierdziła kilka tygodni temu założenia propozycji ramowej. Rozmowy z BG Group rozpoczną się po zatwierdzeniu przez zarząd zwolnienia z przetargu. (Globy 13 listopada 2008)
Gaza i geopolityka energetyczna
Wojskowa okupacja Strefy Gazy ma na celu przekazanie suwerenności pól gazowych Izraelowi z pogwałceniem prawa międzynarodowego.
Czego możemy się spodziewać po inwazji?
Jakie są intencje Izraela w odniesieniu do palestyńskich rezerw gazu ziemnego?
Nowy układ terytorialny, z stacjonowaniem wojsk izraelskich i/lub "pokojowych"?
Militaryzacja całego wybrzeża Gazy, która jest strategiczna dla Izraela?
Całkowita konfiskata palestyńskich pól gazowych i jednostronna deklaracja izraelskiej suwerenności nad obszarami morskimi Gazy?
Gdyby do tego doszło, pola gazowe w Strefie Gazy zostałyby włączone do izraelskich instalacji morskich, które przylegają do instalacji w Strefie Gazy. (Patrz mapa 1 powyżej)
Te różne instalacje morskie są również połączone z izraelskim korytarzem transportu energii, rozciągającym się od portu w Ejlacie, który jest terminalem rurociągów naftowych, nad Morzem Czerwonym do portu morskiego – terminalu rurociągowego w Aszkelonie i na północ do Hajfy, a ostatecznie łącząc się proponowanym rurociągiem izraelsko-tureckim z tureckim portem Ceyhan.
Ceyhan jest terminalem rurociągu transkaspijskiego Baku, Tblisi Ceyhan.
"Przewiduje się połączenie rurociągu BTC z rurociągiem transizraelskim Ejlat-Aszkelon, znanym również jako izraelska linia końcowa". (Patrz: Michel Chossudovsky, The War on Lebanon and the Battle for Oil, Global Research, 23 lipca 2006).
Źródło Globalne badania, a także na Michel Chossudovsky substack
Przetlumaczono przez translator Google
zrodlo:https://expose-news.com/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz