AUTOR: TYLER DURDEN
Autor: Pepe Escobar via The Cradle,
Na spotkaniu rosyjskiego Klubu Wałdajskiego - odpowiedzi Wschodu na Davos - intelektualiści i wpływowi ludzie zebrali się, aby przedstawić obecny i przyszły rozwój Azji Zachodniej...
12. "Konferencja Bliskowschodnia" w Klubie Wałdajskim w Moskwie oferowała więcej niż mile widziany róg obfitości poglądów na powiązane ze sobą problemy i udręki dotykające region.
Ale najpierw ważne słowo o terminologii – tylko jeden z gości Valdaia zadał sobie trud podkreślenia. To nie jest "Bliski Wschód" – redukcjonistyczna, orientalistyczna koncepcja wymyślona przez starych kolonistów: w The Cradle podkreślamy, że region musi być poprawnie opisany jako Azja Zachodnia.
Niektóre z prób i udręk regionu zostały zmapowane w oficjalnym raporcie Valdai, The Middle East and The Future of Polycentric World. Ale intelektualna i polityczna siła uczestników może również dostarczyć cennych anegdotycznych spostrzeżeń. Oto kilka głównych wątków podkreślonych przez uczestników dotyczących rozwoju regionalnego, obecnego i przyszłego:
Wiceminister spraw zagranicznych Rosji Michaił Bogdanow podkreślił, że polityka Kremla zachęca do tworzenia "inkluzywnego systemu bezpieczeństwa regionalnego". To jest dokładnie to, o czym Amerykanie nie chcieli rozmawiać z Rosjanami w grudniu 2021 r., A następnie zastosowali do Europy i przestrzeni postsowieckiej. Rezultatem była wojna zastępcza.
Kayhan Barzegar z Islamskiego Uniwersytetu Azad w Iranie określił dwa główne wydarzenia strategiczne wpływające na Azję Zachodnią: możliwy odwrót USA i przesłanie do regionalnych sojuszników: "Nie możecie liczyć na nasze gwarancje bezpieczeństwa".
Każdy wektor – od rywalizacji na Kaukazie Południowym po normalizację stosunków Izraela z Zatoką Perską – jest podporządkowany tej logice, zauważa Barzegar, a wielu arabskich aktorów w końcu rozumie, że istnieje teraz margines manewru do wyboru między blokiem zachodnim a niezachodnim.
Barzegar nie identyfikuje więzi irańsko-rosyjskich jako sojuszu strategicznego, ale raczej geopolityczny, gospodarczy blok oparty na technologii i regionalnych łańcuchach dostaw – "nowy algorytm w polityce" – od umów zbrojeniowych po współpracę nuklearną i energetyczną, napędzaną przez odrodzone południowe i wschodnie kierunki Moskwy. A jeśli chodzi o stosunki irańsko-zachodnie, Barzegar nadal wierzy, że Wspólny Kompleksowy Plan Działania (JCPOA), czyli porozumienie nuklearne z Iranem, nie jest martwe. Przynajmniej jeszcze nie.
"Nikt nie wie, jakie są te zasady"
Egipcjanin Ramzy Ramzy, do 2019 r. zastępca specjalnego wysłannika ONZ ds. Syrii, uważa reaktywację stosunków między Egiptem, Arabią Saudyjską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi z Syrią za najważniejsze dostosowanie w regionie. Nie wspominając już o perspektywach pojednania Damaszek i Ankara. "Dlaczego tak się dzieje? Z powodu niezadowolenia regionalnego systemu bezpieczeństwa z teraźniejszości" – wyjaśnia Ramzy.
Jednak nawet jeśli USA mogą oddalać się, "ani Rosja, ani Chiny nie chcą przyjąć roli przywódczej", mówi. Jednocześnie nie można pozwolić, aby Syria "padła ofiarą zewnętrznych interwencji. Trzęsienie ziemi przynajmniej przyspieszyło te zbliżenia".
Bouthaina Shaaban, specjalna doradczyni syryjskiego prezydenta Baszara al-Assada, jest niezwykłą kobietą, ognistą i szczerą. Jej obecność w Valdai była niczym innym, jak elektryzująca. Podkreśliła, że "od czasu wojny USA w Wietnamie straciliśmy to, czego byliśmy świadkami jako wolne media. Wolna prasa umarła". W tym samym czasie "kolonialny Zachód zmienił swoje metody", podzlecając wojny i polegając na lokalnych piątej kolumnie.
Shaaban przedstawił najlepszą krótką definicję "międzynarodowego porządku opartego na zasadach": "Nikt nie wie, czym są te zasady i czym jest ten porządek".
Ponownie podkreśliła, że w tym okresie postglobalizacji, który wprowadza bloki regionalne, zwykli zachodni wtrącający się wolą używać aktorów niepaństwowych – jak w Syrii i Iranie – "nakazując miejscowym robienie tego, co USA chciałyby zrobić".
Kluczowym przykładem jest amerykańska baza wojskowa al-Tanf, która okupuje suwerenne terytorium Syrii na dwóch krytycznych granicach. Shaaban nazywa ustanowienie tej bazy "strategicznym, aby zapobiec współpracy regionalnej na skrzyżowaniu Iraku, Jordanii i Syrii". Waszyngton doskonale wie, co robi: nieskrępowany handel i transport na granicy syryjsko-irackiej jest główną liną ratunkową dla syryjskiej gospodarki.
Przypominając wszystkim raz jeszcze, że "wszystkie kwestie polityczne są związane z Palestyną", Shaaban zaoferował także zdrową dawkę ponurego realizmu: "Blok wschodni nie był w stanie dorównać zachodniej narracji".
"Dwuwarstwowa wojna zastępcza"
Cagri Erhan, rektor Uniwersytetu Altinbas w Turcji, zaproponował całkiem poręczną definicję hegemona: tego, który kontroluje lingua, walutę, otoczenie prawne i szlaki handlowe.
Erhan kwalifikuje obecny hegemoniczny stan gry Zachodu jako "dwuwarstwową wojnę zastępczą" przeciwko Rosji i Chinom. Rosjanie zostali zdefiniowani przez USA jako "otwarty wróg" – główne zagrożenie. A jeśli chodzi o Azję Zachodnią, wojna zastępcza nadal rządzi: "Więc USA się nie wycofują", mówi Erhan. Waszyngton zawsze będzie rozważał wykorzystanie tego obszaru "strategicznie przeciwko wschodzącym mocarstwom".
A co z priorytetami polityki zagranicznej kluczowych aktorów Azji Zachodniej i Afryki Północnej?
Algierski dziennikarz polityczny Akram Kharief, redaktor internetowego MenaDefense, twierdzi, że Rosja powinna zbliżyć się do Algierii, "która wciąż znajduje się we francuskiej strefie wpływów" i uważać na to, jak Amerykanie próbują przedstawić Moskwę jako "nowe imperialne zagrożenie dla Afryki".
Profesor Hasan Unal z Uniwersytetu Maltepe w Turkiye wyjaśnił, jak Ankara w końcu "pozbyła się swoich bliskowschodnich [zachodnioazjatyckich] uwikłań", podczas gdy wcześniej "zwracała się przeciwko wszystkim".
Średniej wielkości mocarstwa, takie jak Turkiye, Iran i Arabia Saudyjska, wysuwają się obecnie na czoło sceny politycznej regionu. Unal zauważa, że "Turkiye i USA nie zgadzają się w żadnej kwestii ważnej dla Ankary". Co z pewnością tłumaczy zacieśnianie więzi turecko-rosyjskich – i ich obopólne zainteresowanie wprowadzaniem "wielopłaszczyznowych rozwiązań" problemów regionu.
Po pierwsze, Rosja aktywnie pośredniczy w zbliżeniu turecko-syryjskim. Unal potwierdził, że ministrowie spraw zagranicznych Syrii i Turcji wkrótce spotkają się osobiście – w Moskwie – co będzie stanowić najwyższe bezpośrednie zaangażowanie między dwoma narodami od początku wojny syryjskiej. A to utoruje drogę do trójstronnego szczytu między Assadem, prezydentem Rosji Władimirem Putinem i jego tureckim odpowiednikiem Recepem Tayyipem Erdoganem.
Zauważmy, że wielkie regionalne pojednania odbywają się – po raz kolejny – albo w Moskwie, albo z jej udziałem, którą słusznie można określić jako stolicę wielobiegunowego świata 21 wieku.
Jeśli chodzi o Cypr, Unal zauważa, że "Rosja nie byłaby zainteresowana zjednoczonym państwem, które byłoby terytorium UE i NATO". Nadszedł więc czas na "kreatywne pomysły: tak jak Turcja zmienia swoją politykę wobec Syrii, Rosja powinna zmienić swoją politykę wobec Cypru".
Dr Gong Jiong z izraelskiego kampusu Chińskiego Uniwersytetu Międzynarodowego Biznesu i Ekonomii wymyślił chwytliwy neologizm: "koalicja niechętnych" – opisując, że "prawie całe Globalne Południe nie popiera sankcji wobec Rosji", a już na pewno żaden z graczy w Azji Zachodniej.
Gong zauważył, że o ile handel chińsko-rosyjski szybko rośnie – częściowo jako bezpośrednia konsekwencja zachodnich sankcji – Amerykanie będą musieli dwa razy pomyśleć o sankcjach uderzonych w Chiny. W końcu wymiana handlowa między Rosją a Chinami wynosi 200 miliardów dolarów rocznie, podczas gdy wymiana handlowa między USA a Chinami wynosi aż 700 miliardów dolarów rocznie.
Presja na "obóz neutralności" i tak nie osłabnie. To, czego potrzebuje "milcząca większość" świata, jak definiuje to Gong, to "sojusz". Opisuje 12-punktowy chiński plan pokojowy dla Ukrainy jako "zbiór zasad" – podstawę Pekinu do poważnych negocjacji: "To pierwszy krok".
Nie będzie nowej Jałty
Debaty w Wałdaju po raz kolejny pokazały, że Rosja jest jedynym aktorem zdolnym do zbliżenia się do każdego gracza w Azji Zachodniej i bycia wysłuchanym uważnie i z szacunkiem.
Anwarowi Abdul-Hadiemu, dyrektorowi departamentu politycznego Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) i oficjalnemu wysłannikowi do Damaszku, pozostawiono podsumowanie tego, co doprowadziło do obecnej globalnej sytuacji geopolitycznej: "Nowa Jałta czy nowa wojna światowa? Oni [Zachód] wybrali wojnę".
A jednak, gdy wciąż pojawiają się nowe geopolityczne i geoekonomiczne linie podziału, wydaje się, że Azja Zachodnia spodziewa się czegoś "wielkiego". To uczucie było wyczuwalne w powietrzu w Valdai.
Parafrazując Yeatsa i aktualizując go do młodego, burzliwego 21 wieku, "jaka szorstka bestia, jej godzina w końcu nadejdzie, garbi się w kierunku kolebki [cywilizacji], aby się narodzić?
