"Zełenski narzeka na przeciek dotyczący wniosku o Tomahawk Według New York Timesa wniosek Kijowa o broń dalekiego zasięgu został zignorowany przez Biały Dom"

 

ZDJĘCIE Z ARCHIWUM: Ukraiński przywódca Władimir Zełenski. © Jean Catuffe / Getty Images

Ukraiński przywódca Władimir Zełenski wyraził w środę frustrację faktem, że tajne szczegóły jego „planu zwycięstwa” w konflikcie z Rosją wyciekły do ​​zachodniej prasy.

The New York Times poinformował w tym tygodniu, że Kijów zwrócił się do USA o pociski manewrujące Tomahawk, aby uderzyć w cele głęboko w Rosji.

Źródła gazety opisały prośbę jako „całkowicie niewykonalną”.

Dostarczenie takiej broni, o zasięgu do 2400 km, zostało opisane jako konieczne, aby stanowić część konwencjonalnych sił odstraszających, o które wnioskował Zełenski. Rozmawiając z zachodnimi dziennikarzami w Kijowie, Zełenski poskarżył się, że prośba o Tomahawki stała się publicznie znana. „To były poufne informacje między Ukrainą a Białym Domem” — powiedział, mówiąc po angielsku.

Zinterpretował przeciek jako oznaczający brak poufności w komunikacji z Waszyngtonem. Kijów poprosił o więcej broni dalekiego zasięgu, obiecując, że „użyjemy [jej] tylko wtedy, gdy Rosja nie zakończy wojny”, powiedział Zełenski, ale zachodni przywódcy powiedzieli mu, że byłoby to eskalacją konfliktu. Prezydent Rosji Władimir Putin ostrzegł USA i ich sojuszników, że Moskwa uzna każdy atak przeprowadzony przez Zachód głęboko w Rosji za atak stron, które dostarczyły broń. Zełenski twierdził, że przeciek nastąpił po tym, jak „wiele krajów” poparło jego „plan zwycięstwa”.

Jednak liczne doniesienia zachodnich mediów i niektórzy urzędnicy stwierdzili, że został on w dużej mierze odrzucony.

Propozycja wymaga natychmiastowego zaproszenia Ukrainy do przystąpienia do NATO i innych środków, które zwiększyłyby zaangażowanie Zachodu w konflikt. Ukraiński przywódca nie kwestionował dokładności doniesień Timesa.

Uwaga ta padła, gdy komentował rzekome rozmieszczenie wojsk północnokoreańskich w Rosji, czego Moskwa ani nie potwierdziła, ani nie zaprzeczyła. Pentagon ocenił w tym tygodniu, że Pjongjang wysłał aż 10 000 żołnierzy na szkolenie i ewentualne rozmieszczenie przeciwko siłom ukraińskim w obwodzie kurskim Rosji, gdzie Kijów rozpoczął transgraniczną inwazję w sierpniu.

Prezydent USA Joe Biden powiedział, że Ukraińcy powinni zaangażować się w walkę z Koreańczykami z Północy, „jeśli przedostaną się na Ukrainę”. Zełenski twierdził, że jego kraj nie ma „możliwości” zaatakowania Koreańczyków z Północy w Rosji, dodając, że „oznacza to, że możemy bronić naszej ziemi tylko wtedy, gdy ją zniszczą, gdy już będą na naszej ziemi, gdy ją zajmą”. Ukraiński przywódca zakończył swoje uwagi pytaniem o to, co zrobią Stany Zjednoczone, „jeśli 100 000 żołnierzy z Korei Północnej przybędzie” na Ukrainę, najwyraźniej błędnie podając liczbę podaną przez Pentagon.

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/russia/606743-zelensky-tomahawk-leak-nyt/

"Prezydent Gruzji nie przedstawił dowodów na ingerencję Rosji w wybory – polski odpowiednik Salome Zourabichvili publicznie odmówiła uznania wyniku głosowania, oskarżając Moskwę o ingerencję w wybory"

 

Polski prezydent Andrzej Duda. © Getty Images / Beata Zawrzel/NurPhoto

Gruzińska prezydent Salome Zourabichvili nie ma „jasnych dowodów” na to, że Rosja ingerowała w ostatnie wybory parlamentarne w kraju, twierdzi polski prezydent Andrzej Duda. Obaj przywódcy rozmawiali w poniedziałek wieczorem, powiedział Duda we wtorek w polskim radiu.

Prozachodnia Zourabichvili publicznie odmówiła uznania sobotnich wyników głosowania, które wskazywały, że rządząca krajem partia Gruzińskie Marzenie uzyskała 54% głosów.

Oczekuje się, że wynik da partii co najmniej 90 miejsc w 150-osobowym parlamencie krajowym, co pozwoli jej utworzyć rząd. W przemówieniu w niedzielę Zourabichvili oskarżyła Gruzińskie Marzenie o sfałszowanie wyborów i próbę „kradzieży” „europejskiej przyszłości” kraju poprzez sprzymierzenie go z Rosją. Upierała się, że wybory były rosyjską „operacją specjalną” i formą „wojny hybrydowej” przeciwko narodowi gruzińskiemu.

Prozachodnie siły opozycyjne w kraju poparły oskarżenia Zurabiszwilego. Według Dudy Zurabiszwilego spodziewała się, że Gruzińskie Marzenie wygra wybory, ale nie taką przewagą, która pozwoliłaby mu na samodzielne utworzenie rządu. „Prezydent powiedziała mi [w poniedziałek], że wynik wyborów został zniekształcony na wielu poziomach, w bardzo skomplikowany sposób. Uważa, że ​​te wybory nie były sfałszowane, co zniekształcony został ich wynik” – powiedział Duda stacji Radio Zet. „[Zurabiszwilego] nie powiedział jasno, że [prezydent Rosji] Władimir Putin ingerował w sprawy Gruzji – ponieważ nie ma na to jednoznacznych dowodów – ale powiedział, że władze rosyjskie zdecydowanie popierają partię, która obecnie nadal jest partią rządzącą w Gruzji” – dodał polski prezydent. Duda powiedział, że osobiście „nie ma wątpliwości” co do oszustw wyborczych w Gruzji, ale że ważne jest, aby wiedzieć, na jaką skalę rzekomo miały miejsce.

Zasugerował również, że raporty międzynarodowych obserwatorów pomogą rzucić światło na tę sprawę. Moskwa zaprzeczyła oskarżeniom o ingerencję w wybory, zamiast tego oskarżając Zachód o „bezprecedensowe próby ingerencji”, odnosząc się do apeli ze strony USA i kilku państw członkowskich UE o przeprowadzenie dochodzenia w sprawie domniemanych naruszeń podczas wyborów. Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) wcześniej poinformowała, że ​​nie zaobserwowała żadnych systemowych nieprawidłowości w głosowaniu podczas wyborów w Gruzji, chociaż odnotowała pewne przypadki kupowania głosów i wywierania presji na pracowników sektora publicznego.

W trakcie debaty Centralna Komisja Wyborcza Gruzji poinformowała, że ​​zamierza ponownie przeliczyć głosy w pięciu losowo wybranych lokalach wyborczych w każdym okręgu wyborczym, aby rozwiać wszelkie wątpliwości co do wyników.

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/russia/606715-duda-georgia-evidence-russian-inerference/

" Czy Tbilisi znów stanie się stolicą „kolorowej rewolucji”? Gruzińska opozycja nie przyznała się do porażki wyborczej pośród zachodnich wezwań do powrotu kraju na „ścieżkę euroatlantycką”"

 

Zwolennicy prozachodniej i proeuropejskiej partii opozycyjnej Gruzji gromadzą się przed parlamentem w Tbilisi, 28 października 2024 r. © Sputnik

Wybory parlamentarne w Gruzji doprowadziły do ​​zaciętego impasu między zwycięską partią Gruzińskie Marzenie a czterema partiami opozycyjnymi, które twierdzą, że głosowanie zostało skradzione. Prezydent kraju urodzona we Francji, Salome Zourabichvili, również nie uznała wyników i wezwała do masowych protestów.

W poniedziałek wieczorem przed parlamentem zebrały się duże tłumy, ponieważ opozycja domagała się nowych wyborów i odmówiła przystąpienia do nowego parlamentu. Waszyngton oskarżył partię Gruzińskie Marzenie o różne naruszenia i zagroził Tbilisi „dalszymi konsekwencjami, jeśli kierunek rządu gruzińskiego się nie zmieni”, a kraj nie powróci na swoją „ścieżkę euroatlantycką”. Stany Zjednoczone i 13 państw członkowskich UE zażądało wszczęcia dochodzenia w sprawie domniemanych nieprawidłowości wyborczych, pomimo że Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) poinformowała, że ​​nie zaobserwowała żadnych systemowych naruszeń głosowania. RT przygląda się współczesnej historii narodu południowokaukaskiego i roli, jaką odegrał w niej Zachód. Zamieszki po uzyskaniu niepodległości Gruzja ogłosiła zamiar opuszczenia ZSRR w 1990 r. po tym, jak wybory parlamentarne w ówczesnej radzieckiej republice wygrały partie nacjonalistyczne.

W 1991 r. władze gruzińskie ogłosiły niepodległość po referendum, które wykazało, że ludność zdecydowanie to popiera.

Kongres USA uznał wyniki referendum w dniu ich ogłoszenia.

Większość krajów nie uznała niepodległości Gruzji aż do 1992 r., po upadku ZSRR. Dwie części Gruzji – Abchazja na północnym zachodzie i Osetia Południowa na północy – wyraziły chęć opuszczenia nowo utworzonego państwa.

Oba regiony miały złe doświadczenia z niepodległą Gruzją na początku XX wieku po upadku Imperium Rosyjskiego i obawiały się nowego nacjonalistycznego rządu w Tbilisi.

Obu odmówiono chęci opuszczenia kraju. Napięcia etniczne szybko przerodziły się w konflikty zbrojne w Abchazji i Osetii Południowej na początku lat 90., w których zginęły setki osób, dziesiątki tysięcy zostało przesiedlonych, a ziemia została zdewastowana gospodarczo.

Każdy z konfliktów ostatecznie zakończył się zatwierdzonym przez społeczność międzynarodową zawieszeniem broni, w którym uczestniczyły rosyjskie siły pokojowe. Polityka pierwszego prezydenta niepodległej Gruzji, Zwiada Gamsachurdii, wyobcowała mniejszości etniczne i ostatecznie doprowadziła również do dwuletniej wojny domowej.

Ostatecznie zmarł w niejasnych okolicznościach, ale jego zwolennicy przez lata byli solą w oku rządu gruzińskiego. Rewolucja róż Burzliwe pierwsze lata niepodległości wywarły trwały wpływ na Gruzję, która musiała zmagać się z trudnościami gospodarczymi i nigdy nie odzyskała kontroli nad Abchazją i Osetią Południową.

Od 1995 do 2003 roku krajem rządził prezydent Eduard Szewardnadze, były radziecki minister spraw zagranicznych, który dążył do poprawy stosunków kraju zarówno z Zachodem, jak i Rosją. W listopadzie 2003 roku tłumy wyszły na ulice Tbilisi, aby zakwestionować wyniki wyborów parlamentarnych, które ich zdaniem były wadliwe.

Domagały się również rezygnacji Szewardnadzego.

Protesty, które później nazwano Rewolucją Róż, osiągnęły apogeum, gdy nowy parlament odbył sesję otwarcia.

Tłum prowadzony przez wykształconego w USA polityka Micheila Saakaszwilego wtargnął do budynku i przerwał przemówienie prezydenta. Szewardnadze ostatecznie zrezygnował, a Saakaszwili został wybrany na prezydenta w styczniu 2004 roku. Rządy Saakaszwilego W przeciwieństwie do swojego poprzednika i byłego patrona, Saakaszwili zajął ostro antagonistyczne stanowisko wobec Rosji i chciał, aby jego kraj stał się częścią NATO.

Drastycznie zwiększył również budżet wojskowy Gruzji z mniej niż 1% PKB do 8% i obrał ostrzejszy kurs polityczny wobec Abchazji i Osetii Południowej. Prezydent zatrudnił również wielu zachodnich doradców, aby wsparli jego reformy, i wysłał gruzińskie wojska do Iraku i Afganistanu, aby dołączyły do ​​sił dowodzonych przez USA i NATO. Wtedy prezydent USA, George W. Bush, nazwał Gruzję latarnią wolności podczas wizyty w Tbilisi w 2005 roku.

Tymczasem międzynarodowe organizacje praw człowieka, takie jak Amnesty International i Human Rights Watch, wyraziły zaniepokojenie tym, co nazwały przypadkami złego traktowania i torturowania zatrzymanych w gruzińskich więzieniach pod rządami Saakaszwilego. Masowe protesty przeciwko rządowi Saakaszwilego w 2007 roku spotkały się z brutalnymi represjami.

Prezydent nazwał je próbą zamachu stanu sponsorowaną przez Rosję.

Wojna 2008 Na początku sierpnia 2008 r. Saakaszwili, który został ponownie wybrany w styczniu tego roku, wysłał gruzińską armię, aby przejęła kontrolę nad Osetią Południową.

Rosyjscy żołnierze sił pokojowych stacjonujący tam zginęli w gruzińskim ostrzale stolicy Osetii Południowej, Cchinwali. Moskwa odpowiedziała, wysyłając tam wojska. Rosyjskie siły zadały poważny cios gruzińskim żołnierzom w pięciodniowej kampanii i zmusiły ich do odwrotu.

Moskwa uznała również niepodległość Abchazji i Osetii Południowej, podczas gdy jej stosunki z Tbilisi zostały zamrożone na lata. Katastrofalna kampania wojskowa poważnie osłabiła poparcie dla Saakaszwilego w kraju, a jego partia przegrała wybory parlamentarne w 2012 r.

Prezydent uciekł z Gruzji w 2013 r., jeszcze przed upływem drugiej kadencji.

Saakaszwili początkowo przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, a następnie na Ukrainę, gdzie próbował ponownie rozpocząć karierę polityczną.

W 2021 r. wrócił do Gruzji, gdzie został aresztowany pod wieloma zarzutami. Po wojnie Od 2012 r. wiodącą partią w tym południowokaukaskim państwie jest Gruzińskie Marzenie.

Partia ta zachowała większość w parlamencie krajowym w trzech kolejnych cyklach wyborczych – w 2012, 2016 i 2020 r. Ponieważ stosunki z Moskwą były napięte po wojnie w 2008 r., Tbilisi początkowo kontynuowało politykę prozachodnią.

W 2014 r. Gruzja podpisała umowę stowarzyszeniową z UE.

Kraj ten uczynił również swoje aspiracje do członkostwa w UE i NATO częścią konstytucji na mocy poprawek, które weszły w życie w 2018 r. W marcu 2022 r. złożył wniosek o członkostwo w UE i otrzymał status kandydata, a pod koniec 2023 r. otrzymał zalecenia dotyczące reform z Brukseli. Przez lata od 2012 r. Tbilisi stopniowo odchodziło od kursu wyznaczonego przez Waszyngton i Brukselę.

Gruzja potępiła rosyjską kampanię wojskową przeciwko Ukrainie w 2022 r., ale mimo to zajęła neutralne stanowisko w sprawie konfliktu, odmawiając wzięcia udziału w zachodnich sankcjach wobec Rosji i nie udzielając żadnego bezpośredniego wsparcia walczącym. W 2023 r. Gruzja wznowiła również bezpośredni ruch lotniczy z Rosją po tym, jak prezydent Władimir Putin zniósł zakaz podróży lotniczych i reżim wizowy dla tego południowokaukaskiego państwa nałożony w 2019 r.

Ten ruch skłonił Waszyngton do grożenia Tbilisi sankcjami. Rządy zachodnie oskarżyły Gruzję o cofanie się od demokracji i ostrzegły, że jej niedawna polityka może utrudnić aspiracje kraju do przystąpienia do UE.

W 2024 r. parlament gruziński zatwierdził ustawy, które zezwalają organizacjom pozarządowym na określanie się mianem „agentów zagranicznych” i zakazują „propagandy” LGBTQ wobec nieletnich, co wywołało protesty.

Stany Zjednoczone i ich sojusznicy wielokrotnie domagali się od Tbilisi uchylenia „antydemokratycznego ustawodawstwa”, a także wyrażali poparcie dla protestujących.

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/russia/606709-tbilisi-color-revolution-capital-again/

"Korupcja osłabia ukraińską armię – generał Kijów nie powinien oczekiwać, że Zachód będzie kontynuował dozbrajanie swoich wojsk, ostrzegł wysoki rangą urzędnik"

 

ZDJĘCIE Z ARCHIWUM: Ukraiński żołnierz trzymający drona podczas ćwiczeń. © Andre Luis Alves / Anadolu via Getty Images

Ukraińskie siły zbrojne nie mogą szybko reagować na zmieniającą się sytuację na polu bitwy, ponieważ ich logistyka jest podważana przez biurokrację i korupcję, skarżył się jeden z czołowych generałów.

Adaptowalność jest głównym wymogiem nowoczesnej armii, a armia Kijowa ma braki w tym względzie – ale nie z powodu żołnierzy, powiedział w wywiadzie w poniedziałek generał major Dmitrij Marczenko, który bierze udział w obronie miasta portowego Mikołajów. „Niestety, nasza biurokracja, nasza korupcja nie pozwalają nam się dostosować i szybko wyprodukować tego, czego potrzebujemy”, powiedział, odnosząc się do niedociągnięć ukraińskiego przemysłu obronnego. Ubolewał nad utraconymi możliwościami zwiększenia produkcji między zamachem stanu w Kijowie w 2014 r. a wybuchem działań wojennych z Rosją na początku 2022 r. „Niektórzy nasi politycy i urzędnicy pominęli [ten okres], jakby byli na przerwie” — powiedział.

Kampanie na rzecz zakupu broni w latach poprzedzających 2022 r. „zawiodły”, ale ówczesny minister obrony Andriej Taran mógł zrezygnować z powodu pochwał za swoją pracę, twierdził Marczenko. Minister odrzucił jako „zwykłe spekulacje” zarzuty, że jego departament nie był w stanie zrealizować własnych planów zakupu sprzętu dla żołnierzy. Ukraina coraz bardziej polega na pomocy zagranicznej, aby uzbroić swoje wojsko podczas konfliktu z Rosją.

„Plan zwycięstwa” przedstawiony na początku tego miesiąca przez ukraińskiego przywódcę Władimira Zełenskiego wymaga dalszego zwiększenia wsparcia ze strony Zachodu. W propozycji nie ma nic o tym, co Ukraińcy powinni zrobić — powiedział Marczenko.

Stwierdza, że ​​„wszyscy muszą nam dawać broń, coraz więcej”, ale w rzeczywistości „nic nam się nie należy” — powiedział generał. Korupcja w sektorze publicznym stanowi poważny problem dla Ukrainy od czasu uzyskania niepodległości w latach 90., co odzwierciedlają stale wysokie pozycje kraju w rankingu postrzegania korupcji. Rząd Zełenskiego twierdzi, że poczynił duże postępy w rozwiązywaniu tego problemu.

NBC News poinformowało w czerwcu, że kwestia ta nadwyrężyła stosunki Kijowa z ambasador USA Bridget Brink, która, według ukraińskich urzędników, stawia nieuzasadnione żądania w tej dziedzinie. Raport w magazynie Time z początku tego roku cytuje anonimowego asystenta Zełenskiego, który skarżył się, że ludzie na Ukrainie „kradną, jakby jutra miało nie być”.

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/russia/606688-ukraine-corruption-defense-industry/