Putin i minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow. (Zdjęcie ONZ/Cia Pak)
Autor: Scott Ritter
Energy Intelligence
W grudniu Rosja przesłała USA i NATO dwa projekty dokumentów traktatowych określających jej żądania gwarancji bezpieczeństwa związane z postawą NATO w Europie Wschodniej. Żądania te pojawiły się w klimacie napięcia podsycanego zarówno przez rosyjską rozbudowę wojskową graniczącą z Ukrainą, jak i histerię USA i NATO z powodu tego, co uważali za zbliżającą się rosyjską inwazję wojskową na Ukrainę.
Pisemne odpowiedzi, które nadeszły 22 stycznia, nie odniosły się – zgodnie z oczekiwaniami – do żadnych obaw Rosji, w tym do czerwonej linii dalszej ekspansji NATO. Zamiast tego USA i NATO wymieniły alternatywne ścieżki zaangażowania dyplomatycznego, w tym kontrolę zbrojeń i ograniczenia ćwiczeń wojskowych, a teraz przedstawiają trwający kryzys jako wybór między zaakceptowaniem dyplomatycznego offrampu, który dyktowali, a wojną.
Rosja jest jednak zbyt wyrafinowana, by pozwolić się zapędzić w taki kąt. W nadchodzących tygodniach i miesiącach Rosja będzie dyktować wynik tego kryzysu – który będzie głośnym rosyjskim zwycięstwem.
Rosyjska rozbudowa w zachodnich i południowych okręgach wojskowych, a także na Białorusi, ma dwa cele. Drugorzędnym celem jest zademonstrowanie zdolności Rosji, w wybranym przez siebie czasie i miejscu, do projekcji wystarczającej siły militarnej na Ukrainie, aby przytłaczająco pokonać ukraińskie siły zbrojne i obalić jej rząd.
Żeby było jasne, Rosja nie zagroziła żadnemu z tych rezultatów. Utrzymuje, że rozbudowa sił zbrojnych jest po prostu ćwiczeniem mającym na celu zapewnienie, że może ona odpowiedzieć na agresywną ekspansję sił NATO wzdłuż zachodniej flanki. Śledzi konfrontację z "grzechem pierworodnym" NATO, jakim jest ekspansja.
Fakt historyczny potwierdza rosyjską interpretację: rosyjska mantra "ani jednego cala na wschód" wywodzi się z ustnej obietnicy złożonej przez byłego sekretarza stanu Jamesa Bakera sowieckiemu prezydentowi Michaiłowi Gorbaczowowi w czasie zjednoczenia Niemiec. Ale celem Rosji nie jest zdobywanie punktów debaty, ale raczej odwrócenie polityki NATO i pozowanie, które uważa za szkodliwe dla jej bezpieczeństwa narodowego.
W tym celu głównym celem rosyjskiej rozbudowy militarnej jest ujawnienie politycznej, wojskowej i gospodarczej impotencji partnerstwa USA/NATO poprzez szereg kryzysów – niezależnych od jakiegokolwiek militarnego wtargnięcia na Ukrainę – na które USA i NATO nie mają realnej odpowiedzi poza poddaniem się większości, jeśli nie wszystkim, żądań Rosji dotyczących gwarancji bezpieczeństwa.
Płacz "Wilk"
Rozmowy w formacie normandzkim w Mińsku (11 lutego 2015 r.): Aleksander Łukaszenka, Władimir Putin, Angela Merkel, Francois Hollande i Petro Poroszenko na temat rozwiązania sytuacji na Ukrainie. (Biuro prezydenta Rosji/Wikimedia)
Scena obecnego kryzysu została cofnięta wiosną 2021 r., Kiedy Rosja zmobilizowała około 100 000 żołnierzy wzdłuż linii widzianych dzisiaj. USA i NATO natychmiast rozpoczęły opartą na retoryce wojnę o zarządzanie percepcją, wykorzystując media głównego nurtu i think tanki do namalowania obrazu rosyjskich nadużyć i determinacji Zachodu.
Spotkanie twarzą w twarz między prezydentem Rosji Władimirem Putinem a prezydentem USA Joe Bidenem doprowadziło do tego, że Rosja ostatecznie wycofała swoje siły – ale nie wcześniej niż poczyniła kilka istotnych kwestii: zażądała, aby Zachód trzymał Nogi Ukrainy w ogniu w związku z wypełnieniem zobowiązań wynikających z porozumienia z Mińska z 2015 roku. A po ćwiczeniach "wolności żeglugi", które sprowadziły brytyjski niszczyciel na sporne wody u wybrzeży Krymu, ogłosił czerwone linie, których Rosja jest gotowa bronić, w razie potrzeby siłą.
Rosja wyciągnęła z tego dwie lekcje. Po pierwsze, że ani USA, ani NATO nie miały realnej odpowiedzi wojskowej. Rosyjska przewaga militarna w każdym przyszłym konflikcie z Ukrainą była niemal pewna. Po drugie, jedyną odpowiedzią, jaką usa lub NATO mogłyby wymyślić, byłyby sankcje gospodarcze. Ten test warunków skrajnych ujawnił kilka krytycznych słabości, które Rosja może wykorzystać.
Uzbrojona w te ważne spostrzeżenia Rosja czekała do jesieni ubiegłego roku, aby powtórzyć test warunków skrajnych, ponownie mobilizując ponad 100 000 żołnierzy w pobliżu Ukrainy i rozmieszczając dziesiątki tysięcy elitarnych oddziałów szturmowych – Pierwszej Gwardyjskiej Armii Pancernej – na Białorusi. Ponownie Rosja nie wystosowała żadnych gróźb, wielokrotnie stwierdzając, że po prostu prowadzi rutynowe ćwiczenia wojskowe.
Natomiast USA i NATO natychmiast przedstawiły rosyjską ekspansję jako dowód na zamiar inwazji na Ukrainę. Wyciągając ten wniosek – pomimo rosyjskich zaprzeczeń i odrzucenia przez Ukrainę nieuchronności takiego wyniku – zarówno USA, jak i NATO skutecznie oparły swoje stanowisko na zasadzie nienaruszalności polityki "otwartych drzwi" NATO, która mówi, że każdy kraj kwalifikujący się do członkostwa w NATO powinien mieć możliwość przystąpienia.
Ze swojej strony Rosja zauważyła, że ekspansja NATO na wschód stworzyła niedopuszczalne zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego. Rości sobie prawo do wywierania strefy wpływów wokół swoich granic, co sugeruje, że każde przystąpienie do NATO przez byłe radzieckie republiki Ukrainy lub Gruzji jest postrzegane jako egzystencjalne zagrożenie, które wymagałoby reakcji "wojskowo-technicznej". Rosja powiedziała to samo w dwóch projektach traktatów, które przedłożyła w grudniu. Ponadto Rosja zażądała, aby zarówno NATO, jak i USA odpowiedziały na piśmie.
Mapa strefy buforowej ustanowiona protokołem z Mińska II (12/02/2015). (Goran tek-pl/Wikimedia)
Ustawianie pułapki
Patrząc z perspektywy czasu, rosyjskie żądanie pisemnej odpowiedzi było pułapką, której ani USA, ani NATO jeszcze nie dostrzegają. Odrzucając rosyjskie żądania gwarancji bezpieczeństwa, USA i NATO połączyły się z postawą określoną przez politykę "otwartych drzwi" w sprawie członkostwa w NATO. Co więcej, kiedy Rosja odmówiła zaprzestania mobilizacji w obliczu gróźb sankcji, USA i NATO nie miały innego wyjścia, jak tylko zmienić bieg i stworzyć wrażenie odpowiedzi wojskowej mającej na celu wywarcie presji na wschodnią flankę Rosji – mimo że Waszyngton wyraźnie powiedział, że nie będzie bronił Ukrainy przed rosyjskim atakiem.
Po pierwsze, okazało się, że ani USA, ani NATO nie są w stanie projektować znaczącej siły militarnej nawet w granicach NATO. Postawienie 8 500 żołnierzy amerykańskich w stan gotowości do potencjalnego rozmieszczenia w Europie jest jak doprowadzenie węża ogrodowego do pożaru z trzema alarmami.
Co więcej, groźba uruchomienia sił szybkiego reagowania NATO w kwestii nienatowskiej spowodowała pęknięcia w jedności NATO. Niemcy się wahają. Czechy i Bułgaria zabroniły swoim żołnierzom udziału w takiej przygodzie. Turcja postrzega cały kryzys ukraiński jako spisek USA/NATO mający na celu powstrzymanie tureckich ambicji regionalnych poprzez powiązanie go z konfliktem z Rosją.
Te militarne pęknięcia, w połączeniu z wahaniem Europy przed popełnieniem ekonomicznego samobójstwa poprzez pójście za sankcjami, które odcięłyby ją od rosyjskiej energii potrzebnej do przetrwania, dostarczyły Rosji trzech głównych wniosków: NATO jest militarnie bezsilne; nie ma jednomyślności ani w NATO, ani w Europie w sprawie sankcji gospodarczych wymierzonych w Rosję; a NATO – organizacja oparta na konsensusie – jest głęboko podzielona politycznie.
Przenosi się do Checkmate
(Maks. piksel/domena publiczna)
Pomimo powtarzających się ostrzeżeń Zachodu, jest bardzo mało prawdopodobne, aby Rosja zaatakowała Ukrainę – przynajmniej jeszcze nie. Zamiast tego Wydaje się, że Rosja wkracza w nową fazę zarządzania kryzysowego, która stara się wykorzystać słabości sojuszu USA /NATO, podkreślone przez ich pisemne odpowiedzi na jej żądania.
Po pierwsze, Rosja utrzyma otwartą opcję dyplomatyczną, ale na swoich warunkach. Moskwa zaangażowała się już w rozmowy w formacie normandzkim z udziałem Rosji, Francji, Wielkiej Brytanii i Ukrainy w sprawie trwającego kryzysu w Donbasie. Na pierwszym spotkaniu wszystkie strony zgodziły się przestrzegać obowiązującego zawieszenia broni i spotkać się ponownie za 10 dni – co jest dokładnym przeciwieństwem jakiejkolwiek zbliżającej się inwazji Rosji. Zwróćmy uwagę na nieobecność USA i NATO w tych rozmowach.
Następnie Rosja zwróci groźbę sankcji przeciwko USA i Europie. Rosja zadeklarowała już, że wykluczenie jej z systemu Swift dla międzynarodowych transakcji walutowych spowoduje natychmiastowe wstrzymanie dostaw rosyjskiej energii do Europy. Oczekuje się, że Rosja wkrótce podpisze ważne umowy gospodarcze z Chinami, które jeszcze bardziej odizolują ją od sankcji gospodarczych. Chiny dały jasno do zrozumienia, że wspierają Rosję w obecnym kryzysie, uznając, że jeśli Zachód zwycięży nad Rosją, wkrótce stanie w obliczu podobnego ataku.
Wreszcie, Rosja wykorzysta hipokryzję USA w strefach wpływów i sojuszach wojskowych, wchodząc w stosunki wojskowe z Kubą, Wenezuelą i Nikaraguą oraz rozmieszczając eskadrę morską na Karaibach, z możliwością dodatkowego rozmieszczenia sił w przyszłości.
Za pomocą tych trzech środków Rosja dąży do dalszej izolacji USA od NATO i Europy. W końcu USA staną przed jedną z dwóch opcji: albo zgodzić się na wymianę polityki otwartych drzwi NATO na rosyjską zgodę na nierozmieszczanie na półkuli zachodniej, albo wymusić konfrontację, która doprowadzi do rosyjskiej inwazji na Ukrainę, która jest postrzegana przez Europę jako wina USA.
Figury szachowe są już przenoszone. Podczas gdy USA mogą tego nie widzieć, rosyjski matę można przewidzieć wcześniej, a nie później.
Ten artykuł pochodzi z Energy Intelligence.
Scott Ritter jest byłym oficerem wywiadu Korpusu Piechoty Morskiej USA, którego służba w ciągu ponad 20 lat kariery obejmowała podróże służbowe w byłym Związku Radzieckim wdrażające porozumienia o kontroli zbrojeń, służąc w sztabie amerykańskiego generała Normana Schwarzkopfa podczas wojny w Zatoce Perskiej, a później jako główny inspektor broni w ONZ w Iraku w latach 1991-98.
Z symulatora szachów "Chess Titans"/Wikimedia Commons
