"Przywódcy UE boją się Ameryki bardziej niż Rosji Blok jest sparaliżowany strachem przed USA i każdy o tym wie"

Autor: Timofey Bordachev, dyrektor programowy klubu Valdai

ZDJĘCIE ARCHIWALNE: Premier Polski Donald Tusk, prezydent Francji Emmanuel Macron i kanclerz Niemiec Olaf Scholz. © Sean Gallup / Getty Images

Wrzawa wokół transatlantyckiego konfliktu, która miała miejsce na niedawnej Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa, potrwa jeszcze jakiś czas. Zobaczymy więcej oświadczeń zachodnioeuropejskich polityków, artykułów wstępnych w brytyjskich gazetach wzywających Europę do przeciwstawienia się Waszyngtonowi i apeli o strategiczną autonomię. Jednak pomimo całego tego hałasu i wściekłości, nic fundamentalnego prawdopodobnie nie zmieni się w stosunkach USA-UE.

Prawdziwym problemem nie jest to, czy Waszyngton porzuci Europę.

To fałszywy pretekst – zasłona dymna stworzona przez przywódców UE, aby uzasadnić dalsze podporządkowanie się ich amerykańskim patronom.

Europa pozostaje w centrum globalnej polityki nie ze względu na swoją siłę, ale dlatego, że znajduje się na linii uskoku konfrontacji USA-Rosja.

Obecność amerykańskiej broni jądrowej na europejskiej ziemi, tysiące żołnierzy USA stacjonujących na całym kontynencie i ciągła przydatność NATO podkreślają jeden prosty fakt: Waszyngton nie ma zamiaru rozluźniać uścisku na swoich europejskich sojusznikach. Zachowanie dzisiejszych europejskich polityków najlepiej oddaje stara amerykańska opowieść ludowa o Bracie Króliku.

Przyparty do muru przez Brata Lisa królik błaga:

„Zrób wszystko, ale nie wrzucaj mnie w cierniowy krzew!” – doskonale wiedząc, że cierniowy krzew jest jego najbezpieczniejszym schronieniem.

Europejscy przywódcy odgrywają podobne sztuczki, ubolewając nad perspektywą porzucenia przez USA, doskonale wiedząc, że Waszyngton nigdy naprawdę nie odejdzie. Europejski blef: strach jako strategia Od Berlina do Paryża, od Rzymu do Madrytu, zachodnioeuropejscy przywódcy publicznie potępiają ryzyko wycofania się Ameryki.

Ale to wielki teatr.

Ich prawdziwym strachem nie jest Rosja – to możliwość, że Waszyngton faktycznie wysłucha ich skarg i pozwoli im radzić sobie samemu. Prawda jest taka, że ​​żadne z głównych państw UE – Niemcy, Francja czy Włochy – nie chce angażować się w wojnę z Rosją.

Ich obywatele nie mają na to ochoty.

W przeciwieństwie do 1914 czy 1939 roku nie ma masowej mobilizacji społeczeństwa do konfliktu.

Nawet Polska, pomimo agresywnej retoryki, wie, że jej elektorat nie ma żołądka na przedłużające się uwikłania militarne.

Kilka tysięcy najemników może zostać wysłanych na Ukrainę, ale nie zmienią oni biegu wojny. Wyjątkiem od tego pragmatyzmu są małe, głośno antyrosyjskie państwa – republiki bałtyckie, Czechy i niektóre rządy skandynawskie.

Ale gdyby Niemcy i Francja kiedykolwiek zdecydowały się na prawdziwą dyplomację z Moskwą, obawy tych drugorzędnych graczy byłyby nieistotne.

Historycznie rzecz biorąc, gazociągi Nord Stream budowano pomimo pogarszających się stosunków Rosja-UE, ponieważ dyktowały to interesy gospodarcze Berlina.

To samo mogłoby się zdarzyć ponownie, gdyby istniały odpowiednie warunki.

Prawdziwy strach: francusko-niemieckie zbliżenie z Moskwą

Największym strachem wśród najbardziej zagorzałych atlantystów Europy – zwłaszcza w państwach bałtyckich i Kijowie – nie jest Rosja.

Jest nią możliwość zawarcia przez Niemcy i Francję odrębnego porozumienia z Moskwą.

Taki scenariusz zepchnąłby je w nieistotność, a ta perspektywa przeraża je bardziej niż cokolwiek innego. Jednak zdolność Europy Zachodniej do wytyczenia niezależnego kursu jest ograniczona przez wpływy amerykańskie.

USA utrzymują swoją dominację poprzez obecność militarną, penetrację gospodarczą i operacje wywiadowcze w kluczowych krajach europejskich.

Niemcy i Włochy, oba pokonane w II wojnie światowej, pozostają pod de facto amerykańskim nadzorem.

Dopóki ta rzeczywistość będzie trwać, Europa pozostanie w niewoli geopolitycznej – niezależnie od tego, czy tego chce, czy nie. Przedstawiciele Donalda Trumpa, zamiast sygnalizować strategiczny odwrót, po prostu wyśmiewali przywódców UE za ich zależność.

A mimo to ci sami europejscy politycy nadal trzymają się amerykańskiej linii, powtarzając wyczerpane narracje o zagrożeniu rosyjskim i potrzebie obrony Ukrainy.

Dlaczego?

Ponieważ obawiają się konsekwencji amerykańskiego odwetu. Amerykański uścisk na Europie: lekcja z historii

Przez prawie 80 lat zachodnioeuropejscy przywódcy rozumieli, że wyjście poza linię Waszyngtonu niesie ze sobą konsekwencje.

Kiedy Niemcy i Francja sprzeciwiły się wojnie w Iraku w 2003 r., reakcja USA była szybka i ostra.

Europejscy przywódcy dobrze to pamiętają.

Wiedzą, że żadne poważne wyzwanie dla amerykańskiej dominacji nie pozostanie bezkarne. Ten schemat powtarza się w ostatnich latach. Podczas gdy UE poszła za przykładem Waszyngtonu w kwestii sankcji wobec Rosji, szkody gospodarcze dotknęły przede wszystkim przemysł europejski, a nie amerykański.

Mimo to europejscy przywódcy niewiele zrobili, aby przeciwstawić się tej polityce, obawiając się reperkusji sprzeciwienia się swojemu transatlantyckiemu władcy. Kontynent bez przywódców

Poza strachem, innym czynnikiem paraliżującym Europę Zachodnią jest brak przywództwa politycznego.

Europejska elita została zastąpiona przez zawodowych biurokratów bez wizji wykraczającej poza utrzymanie status quo.

Nowemu pokoleniu polityków brakuje strategicznej dalekowzroczności ich poprzedników.

Zamiast mężów stanu pokroju De Gaulle’a, Adenauera czy Mitterranda, UE jest teraz zarządzana przez administratorów, którzy stawiają na pierwszym miejscu swoje osobiste perspektywy kariery po zakończeniu kariery politycznej – często w ramach amerykańskich struktur korporacyjnych lub instytucjonalnych.

Dotyczy to w szczególności mniejszych państw, takich jak Finlandia czy republiki bałtyckie, gdzie politycy rozpaczliwie zabiegają o względy Waszyngtonu.

Kraje te działają jako wewnętrzni sabotażyści w UE, utrudniając wszelkie poważne wysiłki Niemiec lub Francji zmierzające do przywrócenia pragmatycznych stosunków z Moskwą. Gdyby Europa została naprawdę pozostawiona sama sobie, Niemcy i Francja prawdopodobnie podjęłyby bardziej racjonalne podejście:

zawarłyby umowę z Rosją, dostosowały się do polskich ambicji utrzymania stabilności regionalnej i nadałyby priorytet więziom gospodarczym nad ideologicznymi bitwami. Jednak dopóki kontrola USA pozostaje nienaruszona, pozostaje to odległą perspektywą. Zachód zna Rosję — ale boi się Waszyngtonu Pomimo dziesięcioleci antyrosyjskiej retoryki, żaden poważny polityk UE nie boi się Rosji.

Europa Zachodnia ma do czynienia z Rosją od ponad 500 lat.

Europejskie elity rozumieją mocne i słabe strony Rosji i ufają pragmatycznemu podejściu Moskwy do dyplomacji.

Boją się nie Kremla, ale nieprzewidywalnej, przymusowej siły Waszyngtonu. Obecnie nie widać żadnego realnego ruchu w kierunku uwolnienia się od amerykańskich wpływów.

Idea suwerennej doktryny strategicznej Europy Zachodniej pozostaje w najlepszym razie teorią.

Polityka Trumpa „America First” będzie nadal wstrząsać stosunkami transatlantyckimi, ale na razie podstawowe struktury amerykańskiej kontroli nad Europą pozostają mocno na miejscu. Dopóki to się nie zmieni, UE pozostanie sparaliżowana — nie przez Rosję, ale przez własne podporządkowanie się Waszyngtonowi. Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w gazecie „Vzglyad”, a przetłumaczony i zredagowany przez zespół RT.

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/news/613075-eu-leaders-fear-america/