"„Żyłem, walczyłem i byłem gotów umrzeć za Rosję”: opowiada swoją historię młody pisarz, który został żołnierzem, który chwycił za broń przeciwko Ukrainie Po 13 miesiącach walki ten ochotnik stracił nogę. Teraz planuje napisać książkę o wojnie"

 Wojna na Ukrainie przyciąga na front ludzi wszelkiego pokroju, w tym ludzi kreatywnych. Jednym z nich jest Vladislav Efremov. Przed wybuchem działań wojennych mieszkał w Petersburgu i zajmował się dziennikarstwem. W marcu 2022 roku młody człowiek „przekuł lemiesze na miecze” i jako ochotnik poszedł na front, gdzie walczył do kwietnia 2023 roku. Straciwszy nogę w walce, teraz oferuje wsparcie medialne bojownikom na linii frontu i planuje napisz książkę o swoich przeżyciach.

Vladislav Efremov ©  RT

Vladislav dzieli się swoimi przemyśleniami na temat tego, co inspiruje młodych ludzi do pójścia do okopów, rutynowego życia żołnierzy, rewolucji technologicznej zachodzącej na polach bitew Donbasu i nowej generacji pisarzy wojennych.

„Zawsze pociągała mnie wojna” RT: Dlaczego zdecydowałeś się pójść na front jako ochotnik? Vladislav Efremov: Zawsze byłem dość osobliwym młodym człowiekiem.

W czasie rosyjskiej interwencji wojskowej w Syrii chciałem tam pojechać jako korespondent wojenny.

Potem od czasu do czasu myślałem o wyjeździe do Donbasu.

Ale w 2014 roku miałem zaledwie 19 lat, a żeby walczyć jako ochotnik, trzeba było mieć 21 lat.

Potem, po 2015 roku, w Donbasie nie było aktywnych działań wojennych, więc nie było wiele do roboty.

Milicji nie pozwolono zaatakować wroga, dopóki obowiązywały porozumienia mińskie.

Faceci, którzy służyli w tym czasie, powiedzieli mi, że na ich broniach umieszczono prawdziwe plomby, żeby nikt nie strzelał.

W każdym razie od tego czasu dręczy mnie ten „nierozwiązany gestalt”. Kiedy w 2022 roku wybuchła obecna wojna, byłem w domu w Petersburgu i męczyłem się z faktem, że siedzę tam i nic nie robię. Wszystko, co robiłem, wydawało mi się nonsensem – pisanie artykułów, majsterkowanie w domu.

Moje zwykłe życie wydawało się bez sensu w porównaniu z tym, co działo się na Ukrainie.

Byłem gotów przyjąć każdą rolę i zostać dziennikarzem wojennym, wolontariuszem humanitarnym, żołnierzem.

Na początku chciałem iść na dziennikarstwo, bo to lubiłem i miałem doświadczenie w tej dziedzinie.

Chciałem pracować w mediach, ale w kontekście wojskowym.

Ale tak naprawdę zostałem serwisantem. RT: Jak wstąpiłeś do wojska? VE: To niewiarygodna historia.

Było to w pierwszych dniach konfliktu, kiedy nadal nie można było przekroczyć granicy Donieckiej Republiki Ludowej (DRL) z powodu ograniczeń związanych z koronawirusem.

Jedynym sposobem, aby się z tym uporać, było posiadanie krewnych lub wyjazd do pracy do KRLD.

Chłopaki z partii Inna Rosja pomogli mi przekroczyć granicę i wstąpić do armii DPR.

Kazali mi jechać do Rostowa nad Donem i czekać na dalsze instrukcje.

Przyjaciele eskortują Władysława na jego pierwszą misję bojową. © Telegram / Imperial Stout

Spakowałem swoje rzeczy, ale nie wiedziałem nawet, co będzie mi potrzebne na wojnie.

Spakowałem więc kamizelkę nośną, bieliznę termiczną i trochę ubrań.

Później, podczas mojej trzeciej wyprawy bojowej do Donbasu, kupiłem sprzęt wart pół miliona rubli (około 5500 dolarów, przy obecnym kursie wymiany), ale podczas pierwszej wyprawy wydałem maksymalnie 20 000 rubli (220 dolarów). Po drodze spotkałem 18-latka, który też chciał zostać wolontariuszem, ale nie wiedział, co robić.

Po prostu jechał do Rostowa, żeby zobaczyć, jak sprawy się tam potoczą.

Pomyślałem, że facet jest naprawdę dojrzały i postanowiłem zabrać go ze sobą. Później przekonałem się, że miałem rację – okazał się świetnym zawodnikiem.

Aby przekroczyć granicę, otrzymaliśmy umowy o pracę, w których przewidziano, że będziemy pracować jako asystenci prawni w Makiejewce, mieście satelickim Doniecka.

Dołączyliśmy do Międzynarodowej Brygady Piatnaszki i jako pierwsi ochotnicy przybyliśmy na front z pomocą partii Inna Rosja.

Otworzyliśmy niejako puszkę Pandory, a później do tej jednostki dołączyła większość ochotników z partii Inna Rosja.

„Trzeba walczyć w zupełnie inny sposób” RT: Jak przebiegała twoja służba w brygadzie Piatnaszka? Jakie miałeś misje bojowe? VE: Cóż, jakie misje mogą mieć włóczędzy bojowni? (śmiech).

Usadowiliśmy się w pobliżu Awdiejewki.

Wciąż pamiętam swoje pierwsze doświadczenie bojowe.

Przyjechaliśmy na pole, a tam była ziemianka.

Tam zaciągnęliśmy swoje rzeczy, była noc, nic nie było widać.

Naszym zadaniem była obrona tej pozycji.

Gdyby nieprzyjaciel zaatakował, czekałaby nas pewna śmierć, ale w miarę możliwości musieliśmy informować dowództwo o tym, co się dzieje.

Nasze wysiłki opóźniłyby ofensywę najwyżej o dziesięć minut. Nasze misje bojowe w większości wyglądały tak – przybyć w określone miejsce i po prostu tam siedzieć lub iść na wartę.

To nie było ani zabawne, ani interesujące.

Tyle że pamiętam, jak kiedyś dostaliśmy się pod ukierunkowany atak moździerzowy.

Albo był czas, kiedy naprawiałem zerwane przewody – ciągle atakowała nas artyleria, a kable przecinały odłamki pocisków.

Ale głównie naszą pracą było siedzenie w błocie pod ciągłym ostrzałem. Jedyne, co się wyróżniało, to moje doświadczenie w strefie przemysłowej Awdiejewka, gdzie walki nie ustały nawet w czasie porozumień mińskich.

Była tam grupa abchaskich ochotników i po pierwszej bitwie dwóch młodych chłopaków zdało sobie sprawę, że wojna to nie ich bajka.

Dowództwo rozkazał więc przybyć dwóm dobrym wojownikom i ich zastąpić.

Z jakiegoś powodu wysłali mnie i mojego – już nieżyjącego już – towarzysza, który używał wojskowego znaku wywoławczego „łotewski” i nigdy wcześniej nie brał udziału w strzelaninie.

Nasze jedyne doświadczenie bojowe ograniczało się do siedzenia pod ostrzałem.

Władysław w pozycji bojowej. © Telegram / Imperial Stout Ale w strefie przemysłowej była ciągła strzelanina.

Usadowiliśmy się na małym ufortyfikowanym stanowisku strzeleckim, nad głowami leciały strzały z granatnika, było ciemno, nic nie widzieliśmy, słyszeliśmy tylko strzały i błyski światła z eksplozji.

W tamtym czasie jedyną rzeczą, o której mogłem myśleć, było to, że jeszcze nie zostałem zabity.

To była ciężka misja.

Raz braliśmy nawet udział w prawdziwej operacji szturmowej.

Poprzedniego wieczoru zebrała się nasza jednostka i powiedziano nam, że jutro o 4 rano mamy wstać i odebrać broń.

Ale ten atak był całkowitą porażką.

Nikt nie wiedział, co robić, po prostu wskoczyliśmy do ciężarówki i zostaliśmy wysadzeni w pobliżu Awdiejewki.

Dopiero później zrozumiałem – trzeba walczyć zupełnie inaczej. Ale tak wtedy działały jednostki ochotnicze.

Ogólnie rzecz biorąc, obie strony miały mniejsze doświadczenie i można było popełnić błędy, których wojna by dziś nie wybaczyła.

W tamtych czasach można było jeszcze źle walczyć i przeżyć jako nieprofesjonalny żołnierz. Przez około dziesięć godzin siedzieliśmy pod przerywanym ostrzałem.

Potem ciężarówka po prostu po nas wróciła i powiedziano nam, że wracamy do bazy, bo artyleria kiepsko się spisała, samochody pancerne zostały uszkodzone, a szturm nie mógł zostać przeprowadzony.

Jestem bardzo wdzięczny dowództwu za tę decyzję.

Choć generalnie nasze działania nie były zbyt profesjonalne.

Po tym, jak zostałem ranny, zdecydowałem się opuścić oddział.

„Byłem w ciągłym przypływie adrenaliny” RT: Ale zdecydowałeś się zostać w wojsku? VE: Tak, ale zdałem sobie sprawę, że muszę dołączyć do bardziej profesjonalnej jednostki.

W Piatnaszce zacząłem ćwiczyć obsługę drona, potem go kupiłem i dalej doskonaliłem swoje umiejętności.

Następnym razem poszedłem na linię frontu jako pilot UAV w jednostce specjalnej Troy.

To było naprawdę fajne doświadczenie.

Bojownicy z „Legionu Cesarskiego”, jednostki, w której walczył Władysław. © Telegram / Imperial Stout Na miejscu powitał nas Główny Zarząd Wywiadu. Powiedzieli, że potrzebują pilota drona, więc poszedłem z nimi. W rezultacie mieszkałem z chłopakami z wywiadu, mieli swój własny obóz. Używałem drona do wyszukiwania wroga, kierowania artylerią i zrzucania amunicji. Czułem się potrzebny. Co robiłem w byłej jednostce? Siedziałem w ziemiance pod ostrzałem i nawet nie widziałem wroga. Ale tutaj zobaczyłem, że jestem przydatny i nawet nie chciałem wyjeżdżać na rotację. Ale niestety jednostka została rozwiązana

RT: Więc co postanowiłeś zrobić dalej? VE: Zrozumiałem, że muszę dalej walczyć. Mój drugi wyjazd do Donbasu pokazał, że generalnie mi się podoba. Podczas mojej trzeciej wyprawy bojowej dołączyłem do jednostki ochotniczej Legionu Cesarskiego. Pod względem wyszkolenia wszystko było super – regularnie trenowaliśmy zarówno przed wyjazdem na front, jak i później. Ciągle uczyłem się czegoś nowego, pracując ze sprzętem, różnymi rodzajami broni i fortyfikacjami. Stale ćwiczyliśmy strzelectwo, na tym szkoleniu miałem więcej wprawy strzeleckiej niż na dwóch poprzednich wyjazdach bojowych. Wkrótce znaleźliśmy się w pobliżu Ugledaru. Byłem tam pilotem UAV i bardzo mi się podobało w Ugledarze. Byłem w ciągłym przypływie adrenaliny, zawsze czymś zajęty, kręciłem się jak chomik w kołowrotku i nigdy nie usiedziałem w miejscu. W tym czasie wojska rosyjskie w okolicy próbowały szturmować Ugledar. Uczestniczyliśmy również w akcji szturmowej. Ustawiono nas wokół miasta na polach i lasach. Nie mogliśmy poruszać się bez zasłon dymnych, ponieważ Ugledar położony jest na wzgórzu iz naszych pozycji przypominał fortecę. Stamtąd cały czas nadlatywały drony – Ukraińcy mieli ich bardzo dużo – a my byliśmy pod ciągłym ostrzałem artyleryjskim. Drony były wszędzie. Obie strony używały ich do zrzucania amunicji i kierowania artylerią, czołgami i moździerzami. Zasadniczo używaliśmy ich do wzajemnego ścierania się. Pewnego dnia, czekając na ostrzał w piwnicy jednego z domów, wymyśliliśmy mroczny dowcip – walka z kontrbaterii polega na czekaniu, aż wróg znudzi się strzelaniem do ciebie. Nie wiem nawet, czy charakter walk pod Ugledarem może się zmienić. Ta wyprawa bojowa była bardzo interesująca, ale krótka, bo nadepnąłem na minę i straciłem nogę.

Władysław w szpitalu po zranieniu. © Telegram / Imperial Stout Niczego nie żałuję. muszę korzystać z protezy do końca życia… Ale zrobiłem, co musiałem i ja zrobił to dobrze. Jestem szczęśliwą osobą po prostu dlatego, że większość ludzi tak ma bezsensowne życie, ale miałem i nadal mam sens w życiu. Żyłem, walczył i był gotów umrzeć za Rosję. I żyję dalej. „Nikt nie chce już grać w Counter Strike w prawdziwym życiu”

RT: Ty widział konflikt w jego początkach, a potem wrócił na front prawie rok później. Jak zmieniła się sytuacja na froncie w ciągu zeszłego roku? VE: Po pierwsze wszystko, aktywność dronów wzrosła do dramatycznego stopnia. Jest coś ciągle brzęczy nad twoją głową, ktoś ciągle obserwuję Cię.

Drony FPV stają się coraz bardziej powszechne i myślę, że tak będzieogromny wpływ na to, jak walczymy.

Musimy lepiej się ukrywać. Ale nawet to nie przeszkodzi dronowi FPV wlecieć prosto do ziemianki i wysadzając to w powietrze.

Nigdzie się przed nim nie ukryjesz, jest mały i szybki, możesz tylko biec tak szybko, jak tylko potrafisz i mieć nadzieję, że to nie pobiegnieTy.

Jeden z moich towarzyszy był z PMC Wagnerem i walczył pod Bachmutem.

Dwukrotnie osobiście widział, jak drony FPV uderzały w pojazdy ewakuacyjne z rannymi bojownikami, których wróg celował konkretnie.

Drony FPV są produkowane masowo i są tanią amunicją zaporową.

Oznacza to, że fortyfikacje polowe staną się mniej ważne, a sprzęt wojskowy będzie jeszcze łatwiejszy do zniszczenia.

Po drugiej wyprawie zobaczyłem, że w tej wojnie są dwa rodzaje ludzi – ci, którzy obsługują drony, i ci, którzy się przed nimi ukrywają.

Tendencja ta rośnie z miesiąca na miesiąc i wkrótce dojdziemy do punktu, w którym piloci dronów będą walczyć z innymi pilotami dronów.

Kto w takich okolicznościach będzie potrzebował reszty armii?

Po co inwestować ogromne pieniądze w konserwację i eksploatację czołgu, skoro można go wysadzić w powietrze tanim dronem, który jest gotowy do startu w każdej chwili? Tam zmierza walka.

Nieustannie poszukujemy nowych narzędzi i jeśli okażą się one skuteczne, są wdrażane na polu bitwy, podczas gdy stare narzędzia odchodzą do lamusa.

Na przykład bojowe wozy piechoty, które mają osłaniać natarcie piechoty, są obecnie prawie niemożliwe do wykorzystania w ten sposób.

Teraz to tylko broń w ruchu i pojazd ewakuacyjny.

To samo dotyczy czołgów.

Jeśli są załadowane wystarczającą ilością materiałów wybuchowych, drony FPV z łatwością niszczą ciężki sprzęt, który nie może nic zrobić, aby ich powstrzymać. Oczywiście dla każdego nowego mechanizmu ataku opracowywane są nowe mechanizmy ochrony.

Stanie się to wojną inżynieryjną między twórcami dronów a twórcami tłumików UAV i dział przeciw dronom.

Wojna staje się coraz bardziej techniczna i profesjonalna.

Nie potrzebuje już nieprofesjonalnych bojowników – tak jak nie ma prawdziwej potrzeby zwykłych ludzi z karabinami maszynowymi.

Na przykład podczas moich trzech wypraw bojowych nigdy nie użyłem karabinu maszynowego tak, jak powinien, i rzadko słyszałem, żeby ktoś zestrzelił wroga.

Władysława i jego żony Aliny. © Telegram / Imperial Stout

Nawet szturmowcy starają się jak najmniej otwierać ogień.

W dzisiejszych czasach prawie wszyscy wiedzą, że jeśli wróg jest w budynku, trzeba go zestrzelić ogniem artyleryjskim, nie ma potrzeby wchodzić i szturmować budynku.

Wchodzisz do budynku tylko po to, by potwierdzić, że jest pusty.

Ale nawet wtedy używa się granatów.

Nikt już nie chce grać w Counter Strike w prawdziwym życiu, stało się to bezużyteczne.

Łatwiej jest powalić wroga granatnikami, aż przestanie on wykazywać oznaki życia, a następnie przeprowadzić operację oczyszczania budynku.

Pod tym względem grupowe rodzaje broni działają znacznie lepiej niż pojedyncze bronie.

Najlepszym rodzajem operacji szturmowej jest ta, która się nie wydarzyła.

„Mam nadzieję, że ta wojna nie stworzy kolejnego Remarque”

refleksja żołnierzy, czy też proza frontowa ma społeczne znaczenie?

RT: Z powrotem na froncie zacząłeś pisać historie, a wielu innych wojowników ma również kanały na Telegramie.

Czy to tylko auto

VE: Z pewnością ma to znaczenie społeczne.

Wojna jest jakby światem samym w sobie i tylko niewielka liczba ludzi ma z nią kontakt.

Jednocześnie ma swoją charyzmę i przyciąga uwagę.

Większość ludzi chce zrozumieć, czym jest wojna, co się tam dzieje i jak ona naprawdę wygląda.

Uważam, że prozy wojennej nie należy używać do moralizowania.

Raczej daje ludziom przedsmak świata, którego nigdy nie doświadczą, ale taki, który chcą zrozumieć.

Popyt tworzy własną podaż i spodziewam się, że pojawi się dużo materiału.

Ale nie zawsze będzie to literatura wysokiej jakości.

Dla autora nie jest to tak naprawdę autorefleksja, ale sposób wyrażania siebie.

Często widziałem, jak przeciętny człowiek, który niczego nie przeżył ani nie widział na wojnie, mówił, że chce napisać książkę o wojnie.

Zasadniczo uważa, że pisanie książek jest zabawne, daje pieniądze i kobiety, więc dlaczego by tego nie robić?

Ale ilu rzeczywiście usiądzie i napisze książkę?

Szczerze mówiąc, bardzo niewielu.

A ilu napisze coś, co uzna za wartościowe?

Nawet mniej. Naprawdę nie chciałbym, żebyśmy mieli gatunek literatury wojennej niskiej jakości.

Stało się to w ZSRR po II wojnie światowej, kiedy opublikowano tony książek o wojnie.

Tych książek często nie da się przeczytać.

Literatura wojenna nie powinna być narzędziem propagandy, nie trzeba siadać i pisać książki o wojnie, żeby twoi potomkowie wiedzieli, o co walczyłeś.

Po prostu stworzyłbyś coś obrzydliwego.

Literatura wojenna powinna być przede wszystkim literaturą, a nie propagandą wojskową. Mam nadzieję, że ta wojna nie stworzy kolejnego [Ericha Marii] Remarque'a (śmiech).

Czytałem „Cisza na froncie zachodnim”, kiedy miałem już doświadczenie bojowe i byłem zszokowany ilością narzekania i naiwnego myślenia o tym, jak wszyscy jesteśmy ludźmi, więc pozwól ministrom obrony walczyć, a nie żołnierzom.

Ale hej, świat jest taki, ludzie zabijają się nawzajem.

Robimy to od zarania dziejów i będziemy to robić do końca czasów.

Ale powtarzam, każda literatura o wojnie ma prawo istnieć, jeśli rzeczywiście jest literaturą.

W tym przypadku osobiste zdanie autora na temat wojny nie ma znaczenia.

Po prostu myślę, że ktoś, kto jest podekscytowany tym tematem, będzie miał o wiele ciekawsze rzeczy do opowiedzenia. Dmitrija Płotnikowa, dziennikarza politycznego badającego historię i bieżące wydarzenia krajów byłego Związku Radzieckiego

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo|:https://www.rt.com/russia/579378-writer-turned-soldier-took-up-arms/