"Odtajnione dokumenty pokazują, jak USA okłamywały Rosję w sprawie NATO w latach 90. !!!!!!!!!!!"

 Wydaje się, że obietnice, że blok się nie rozszerzy, zostały zignorowane w dążeniu Waszyngtonu do wpływów w Europie.

ZDJĘCIE PLIKU: Prezydent Rosji Borys Jelcyn (L) i prezydent USA Bill Clinton podają sobie ręce przed opuszczeniem ostatniej konferencji prasowej na Kremlu 2 września 1998 roku. © REUTERS

W kwietniu 2014 roku prezydent Władimir Putin przemawiał w Zgromadzeniu Federalnym Rosji w związku z reabsorpcją Krymu przez Moskwę. W trakcie swojego przemówienia obwinił Zachód za wzrost napięć, który, jak twierdził, „kłamał nas wiele razy, podejmował decyzje za naszymi plecami, stawiał nas przed faktem dokonanym”. Sednem tej pozornej dwulicowości była ekspansja NATO na Wschód „a także rozmieszczenie infrastruktury wojskowej na naszych granicach”, wbrew jego obietnicom.

Od tego czasu obalanie poglądu, że zachodni przywódcy zapewnili Moskwę, że blok nie wkroczy w jej granice, stało się obsesją think tanków i grup lobbystycznych. Na przykład brytyjski instytut polityczny Chatham House piętnuje sugestię, że złożono jakiekolwiek zobowiązanie, by nie powiększać kontrowersyjnego bloku wojskowego, jako jeden z kluczowych „mitów i nieporozumień w debacie na temat Rosji”, podczas gdy własna strona NATO twierdzi, że jest on w całości wyprodukowany.

Znaczące dowody przeciwne od dawna były łatwo dostępne, ale teraz Narodowe Archiwum Bezpieczeństwa opublikowało transzę nigdy wcześniej nie widzianych, wysoce ujawniających dokumentów szczegółowo opisujących, w jaki sposób ówczesny rosyjski prezydent Borys Jelcyn był konsekwentnie manipulowany przez jego amerykańskiego odpowiednika Billa Clintona. pytanie w połowie lat 90., podczas gdy śmiałe, fałszywe obietnice „strategicznego partnerstwa” krajów rozpłynęły się w nicość.

Weźmy na przykład zapis serdecznej rozmowy telefonicznej z 5 lipca 1994 r. pomiędzy tą parą, w czasie której prezydent USA przygotowywał się do wyjazdu do Polski – dążącej do szybkiego wchłonięcia przez NATO – i krajów bałtyckich, przed spotkaniem z Jelcynem na szczyt G7 we Włoszech.

Jelcyn wezwał Clinton do poruszenia trudnej sytuacji Rosjan w Estonii i na Łotwie, ponieważ „publiczne oświadczenie Pana, że ​​USA nie poprą żadnego naruszenia praw ludu rosyjskojęzycznego” oznaczałoby, że te kraje „postępują inaczej”. Zauważył, że szybkie przyznanie przez Litwę obywatelstwa mniejszości rosyjskiej skłoniło Moskwę do wycofania wojsk z Wilna, a to samo może się zdarzyć do sierpnia w Tallinie i Rydze, jeśli zostaną złożone zapewnienia. Jelcyn chciał także omówić rozszerzenie NATO.

W odpowiedzi Clinton przysiągł, że „podniesie kwestię mniejszości rosyjskich” i zapewnił Jelcyna, że ​​chociaż NATO może „ostatecznie się rozszerzyć”, określił „bez harmonogramu i żadnych wymagań”. Zamiast tego zaznaczył, że „chciałby, abyśmy skoncentrowali się” na Partnerstwie dla Pokoju, kierowanej przez USA inicjatywie mającej na celu „osiągnięcie zjednoczonej Europy, w której ludzie szanują swoje granice i współpracują ze sobą”. Jelcynowi można było całkowicie wybaczyć myślenie, że Partnerstwo było głównym celem Waszyngtonu, a sojusz wojskowy dopiero po zakończeniu czatu.

Optymizm rosyjskiego prezydenta dotyczący „obustronnie korzystnego partnerstwa z USA w oparciu o równouprawnienie” wyraża się w liście, który wysłał do Clinton w listopadzie tego roku. Mówi o tej przyszłej koalicji jako „centralnym czynniku w polityce światowej”, zobowiązuje się do konstruktywnej współpracy z USA w kwestiach związanych z Bośnią, Irakiem, Koreą Północną i Ukrainą, i z niecierpliwością oczekuje ich spotkania na Konferencji Bezpieczeństwa i Współpraca w Budapeszcie, gdzie „mamy wiele do powiedzenia… przede wszystkim przekształcenie europejskiej stabilności”.

W rzeczywistości szczyt na Węgrzech okazał się katastrofą, a przemówienie Clintona podczas tego wydarzenia skupiało się na NATO jako „podstawie bezpieczeństwa w Europie” i oświadczało, że „żaden kraj poza nie będzie mógł zawetować ekspansji” – wyraźne odniesienie do Rosji. W odpowiedzi Jelcyn zagrzmiał: „to niebezpieczne złudzenie, że można w jakiś sposób zarządzać losami kontynentów i świata […] z poziomu jednej stolicy” i dodając, że „[przeniesienie] obowiązków NATO aż do granic Rosji” byłoby poważny błąd.

Wewnętrzny depesz dyplomatyczny USA z następnego dnia pokazuje, że lekcje zostały szybko wyciągnięte z tego odcinka. Mianowicie, pilna potrzeba milczenia publicznie o amerykańskich planach rozszerzenia sojuszu wojskowego, przy jednoczesnym oferowaniu Moskwy fałszywych prywatnych zapewnień, że jakiekolwiek rozszerzenie nastąpi dopiero po konsultacjach między dwoma krajami, a Rosja nadal ubiega się o członkostwo w bloku.

Szybko do maja 1995 r. Clinton odwiedza Moskwę, aby uczcić 50. rocznicę zwycięstwa aliantów w II wojnie światowej, a te kłamstwa są entuzjastycznie podtrzymywane podczas indywidualnego spotkania z Jelcynem. Relacja pary jest wyraźnie przyjacielska, odnosząc się do siebie jako przyjaciele, chociaż na stole są również bardzo poważne sprawy.

„Jak myślisz, jak dla nas to wygląda, jeśli jeden blok nadal istnieje, gdy zniesiono Układ Warszawski? To nowa forma okrążenia, jeśli ten, który przetrwał zimną wojnę, rozszerzy się” – przekonywał rosyjski prezydent. „Wielu Rosjan ma poczucie strachu. Co chcesz dzięki temu osiągnąć, jeśli Rosja jest twoim partnerem? Potrzebujemy nowej struktury paneuropejskiego bezpieczeństwa, a nie starych! Być może rozwiązaniem jest odłożenie rozszerzenia NATO do roku 2000, abyśmy mogli później wpaść na kilka nowych pomysłów”.

Zawsze uprzejmy i wyrachowany, Clinton starał się rozwiać swoje obawy, nieco zdumiewająco sugerując, że Moskwa powinna postrzegać swoje podejście do NATO „w kontekście większej integracji Rosji z innymi instytucjami międzynarodowymi”, widząc perspektywę różnych słodzików, w tym członkostwa w G7, jeśli Jelcyn uciszył swoją antynatowską retorykę i zachował dla siebie swoje opinie na temat rozszerzenia bloku. Clinton dobrze wiedział, że taką zgodność można łatwo kupić – jak przyznał sam jego rosyjski „przyjaciel”, jego pozycja w drugiej turze wyborów prezydenckich w 1996 r. „nie była do końca genialna”.

Rzeczywiście, jego sondaż był jednocyfrowy, a kandydat komunistów Giennadij Ziuganow był powszechnie przewidywany, że wygra przez osuwisko. Jelcyn mówił o potrzebie „pozytywnych raportów” w prasie i „zażegnaniu nawet najmniejszych błędnych posunięć”, proponując, aby wszelkie dyskusje o rozszerzeniu NATO były teoretyczne do 2000 r. i wzywając mieszkańca Białego Domu, aby nie robił niczego, aby „ zepsuć sytuację przed wyborami”.

„Dałam jasno do zrozumienia, że ​​nie zrobię nic, aby przyspieszyć [rozszerzenie NATO]. Staram się dać ci teraz, w tej rozmowie, zapewnienie, którego potrzebujesz. Ale musimy być ostrożni, aby żadne z nas nie skapitulowało” — obiecał Clinton przebiegle. „Dla ciebie oznacza to, że nie zamierzasz zaakceptować ekspansji. Dla mnie oznacza to brak mówienia o spowolnieniu procesu, wstrzymaniu go lub czymś w tym rodzaju.

Tak więc Jelcyn zgodził się utrzymać omertę w bloku wojskowym i zaciągnąć się do Partnerstwa dla Pokoju. Mimo że plany rozszerzenia NATO były już dobrze ułożone i bardzo w toku, Kreml milczał na temat wydarzeń – zgodę prezydenta zapewniała ponadto szeroko zakrojona tajna i jawna pomoc USA w jego kampanii wyborczej, która miała fundamentalne znaczenie dla transformacji. początkowe 6% w sondażach do niezwykle wygodnego zwycięstwa.

Niecałe trzy lata później, wraz z włączeniem Czech, Węgier i Polski, w końcu rozpoczęło się pochłanianie przez NATO dawnej sfery sowieckiej. Temu naciskowi sprzeciwił się w Stanach m.in. George Kennan – dawniej oddany „zimny wojownik” i kluczowa postać w tworzeniu sojuszu.

„Myślę, że to początek nowej zimnej wojny… Rosjanie będą stopniowo reagować dość niekorzystnie i wpłynie to na ich politykę. Myślę, że to tragiczny błąd. Nie było żadnego powodu. Nikt nikomu nie groził” – powiedział w maju 1998 roku, po tym, jak Senat USA ratyfikował rozszerzenie. „Oczywiście będzie zła reakcja ze strony Rosji, a wtedy [ekspantery NATO] powiedzą, że zawsze mówiliśmy wam, że tacy są Rosjanie – ale to jest po prostu złe”.

W obliczu napięć między Kijowem a Moskwą na najwyższym poziomie, z kwestią członkostwa Ukrainy w NATO w centrum niebezpiecznego sporu, słowa Kennana dają dziś wrażenie, że ostrzeżenie proroka staje się przerażająco prawdziwe.

Oświadczenia, poglądy i opinie wyrażone w tej rubryce są wyłącznie wypowiedziami autora i niekoniecznie reprezentują poglądy RT.

Kit Klarenberg, dziennikarz śledczy badający rolę służb wywiadowczych w kształtowaniu polityki i percepcji. Śledź go na Twitterze@KitKlarenberg

Przetlumaczyla GR przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/russia/544396-declassified-documents-us-nato-lie/