Wartości rodziny Schwab
Czy prawdziwy Klaus Schwab to uprzejma postać starego wujka, który pragnie uczynić dobro dla ludzkości, czy też naprawdę jest synem nazistowskiego kolaboranta, który wykorzystywał niewolniczą siłę roboczą i pomagał nazistom w zdobyciu pierwszej bomby atomowej? Johnny Vedmore bada.
użytkownika Johnny Vedmore
UNLIMITED HANGOUT
Rankiem 11 września 2001 r. Klaus Schwab siedział przy śniadaniu w synagodze Park East w Nowym Jorku z rabinem Arthurem Schneierem, byłym wiceprzewodniczącym Światowego Kongresu Żydów i bliskim współpracownikiem rodzin Bronfmanów i Lauderów . Obaj mężczyźni razem obserwowali jedno z najbardziej znaczących wydarzeń w ciągu następnych dwudziestu lat, gdy samoloty uderzały w budynki World Trade Center. Teraz, dwie dekady później, Klaus Schwab ponownie siedzi w pierwszym rzędzie w decydującym momencie w historii współczesnej ludzkości.
Zawsze wydaje się, że ma miejsce w pierwszym rzędzie, gdy zbliża się tragedia, bliskość Schwaba do wydarzeń zmieniających świat prawdopodobnie wynika z tego, że jest jednym z najlepiej połączonych ludzi na Ziemi. Jako siła napędowa Światowego Forum Ekonomicznego, „międzynarodowej organizacji współpracy publiczno-prywatnej”, Schwab przez ponad 50 lat zabiegał o względy głów państw, czołowych biznesmenów oraz elity środowisk akademickich i naukowych. Niedawno wzbudził także gniew wielu ze względu na swoją niedawną rolę lidera Wielkiego Resetowania, szeroko zakrojonego wysiłku, aby zmienić globalną cywilizację z wyraźną korzyścią dla elity Światowego Forum Ekonomicznego i ich sojuszników.
Schwab podczas dorocznego spotkania Forum w styczniu 2021 r. Podkreślił, że budowanie zaufania będzie integralną częścią sukcesu Wielkiego Resetu, sygnalizując późniejsze rozszerzenie już i tak ogromnej kampanii public relations inicjatywy. Chociaż Schwab wezwał do budowania zaufania poprzez nieokreślony „postęp”, zaufanie jest zwykle ułatwiane dzięki przejrzystości. Być może dlatego tak wielu odmówiło zaufania panu Schwabowi i jego motywom, ponieważ tak niewiele wiadomo o historii i pochodzeniu tego człowieka przed założeniem Światowego Forum Ekonomicznego na początku lat siedemdziesiątych.
Podobnie jak wielu wybitnych liderów programów sponsorowanych przez elity, internetowe zapiski Schwaba zostały dobrze oczyszczone, co utrudnia znalezienie informacji o jego wczesnej historii, a także informacji o jego rodzinie. Jednak urodziwszy się w Ravensburgu w Niemczech w 1938 roku, wielu spekulowało w ostatnich miesiącach, że rodzina Schwaba mogła mieć jakieś powiązania z działaniami wojennymi państw Osi, które, jeśli zostaną ujawnione, mogą zagrozić reputacji Światowego Forum Ekonomicznego i spowodować niechcianą kontrolę do jej pełnionych misji i motywów.
W tym nieograniczonym Hangoucieśledztwo, przeszłość, nad którą Klaus Schwab starał się ukryć, została szczegółowo zbadana, ujawniając udział rodziny Schwabów, nie tylko w nazistowskich poszukiwaniach bomby atomowej, ale także w nielegalnym programie nuklearnym apartheidu w RPA. Szczególnie odkrywcza jest historia ojca Klausa, Eugena Schwaba, który jako wybitny wykonawca wojskowy przewodził wspieranemu przez nazistów niemieckim oddziałowi szwajcarskiej firmy inżynieryjnej. Ta firma, Escher-Wyss, wykorzystywała niewolniczą siłę roboczą do produkcji maszyn kluczowych dla nazistowskich wysiłków wojennych, a także wysiłków nazistów, aby wyprodukować ciężką wodę dla swojego programu nuklearnego. Wiele lat później, w tej samej firmie, młody Klaus Schwab zasiadał w radzie dyrektorów, kiedy zapadła decyzja o wyposażeniu rasistowskiego reżimu apartheidu w RPA w sprzęt niezbędny do dalszego dążenia do stania się potęgą jądrową.
Ponieważ Światowe Forum Ekonomiczne jest obecnie wybitnym orędownikiem nierozprzestrzeniania broni jądrowej i „czystej” energii jądrowej , przeszłość Klausa Schwaba czyni go kiepskim rzecznikiem jego wyznanego programu na teraźniejszość i przyszłość. Jednak zagłębiając się jeszcze głębiej w jego działania, staje się jasne, że prawdziwą rolą Schwaba od dawna jest „kształtowanie globalnych, regionalnych i branżowych agend” w celu zapewnienia ciągłości większych, znacznie starszych programów, które zostały skompromitowane po tym, jak World Druga wojna, to nie tylko technologia jądrowa, ale także polityka kontroli populacji pod wpływem eugeniki.
Szwabska historia
10 lipca 1870 r. W Niemczech toczących wojnę z francuskimi sąsiadami urodził się dziadek Klausa Schwaba Jakob Wilhelm Gottfried Schwab, zwany później po prostu Gottfriedem. Karlsruhe, miasto, w którym urodził się Gottfried Schwab, znajdowało się w Wielkim Księstwie Badenii, rządzonym w 1870 roku przez 43-letniego wielkiego księcia Badenii, Fryderyka I. W następnym roku wspomniany książę miał być obecny na proklamacji Cesarstwo Niemieckie, które miało miejsce w Sali Lustrzanej w Pałacu Wersalskim. Był jedynym zięciem urzędującego cesarza Wilhelma I i, jako Fryderyk I, był jednym z panujących władców Niemiec. Zanim Gottfried Schwab skończył 18 lat, Niemcy zobaczyli, jak Wilhelm II objął tron po śmierci swojego ojca, Fryderyka III.
W 1893 roku 23-letni Gottfried Schwab oficjalnie wyjechał z Niemiec, zrzekając się niemieckiego obywatelstwa i opuszczając Karlsruhe, aby wyemigrować do Szwajcarii. W tamtym czasie jego zawód był zwykłym piekarzem . Tutaj Gottfried spotkał Marie Lappert, która pochodziła z Kirchberg niedaleko Berna w Szwajcarii i była o pięć lat młodsza. Pobrali się w Roggwil w Bernie 27 maja 1898 r., A następnego roku, 27 kwietnia 1899 r., Urodził się ich syn Eugen Schwab. W chwili urodzenia Gottfried Schwab awansował na świat, stając się inżynierem maszyn. Kiedy Eugen miał około jednego roku, Gottfried i Marie Schwab postanowili wrócić do Karlsruhe, a Gottfried ponownie złożył wniosek o obywatelstwo niemieckie.
Eugen Schwab poszedł w ślady swojego ojca, a także został inżynierem maszyn, aw następnych latach doradzał swoim dzieciom, aby zrobiły to samo. Eugen Schwab ostatecznie rozpoczął pracę w fabryce w mieście w Górnej Szwabii w południowych Niemczech, stolicy powiatu Ravensburg w Badenii-Wirtembergii.
Fabryką, w której rozwijał swoją karierę, był niemiecki oddział szwajcarskiej firmy Escher Wyss. Szwajcaria miała wiele długotrwałych powiązań gospodarczych z regionem Ravensburg, a szwajcarscy kupcy na początku XIX wieku przywozili przędzę i wyroby tkackie. W tym samym okresie Ravensburg dostarczał ziarno do Rorschach do 1870 r., Obok zwierząt hodowlanych i różnych serów, w głębi Alp Szwajcarskich. W latach 1809-1837 w Ravensburgu mieszkało 375 Szwajcarów, chociaż populacja Szwajcarii spadła do 133 do 1910 roku.
W latach trzydziestych XIX wieku wykwalifikowani szwajcarscy robotnicy założyli fabrykę bawełny wraz z zakładem bielenia i wykańczania braci Erpf. Targ koni Ravensburg, utworzony około 1840 roku, przyciągał również wielu ludzi ze Szwajcarii, zwłaszcza po otwarciu w 1847 roku linii kolejowej z Ravensburga do Friedrichshafen, miasta położonego nad pobliskim Jeziorem Bodeńskim na pograniczu Szwajcarii i Niemiec.
Handlarze zbożem z Rorsach regularnie odwiedzali Ravensburger Kornhaus i ostatecznie ta transgraniczna współpraca i handel doprowadziły również do otwarcia w mieście oddziału fabryki maszyn Escher-Wyss & Cie w Zurychu. Ten wyczyn stał się wiarygodny, gdy w latach 1850 - 1853 ukończono linię kolejową łączącą Szwajcarię z niemiecką siecią tras. Fabryka została założona przez Waltera Zuppingera w latach 1856 - 1859 i miała rozpocząć produkcję w 1860 r. W 1861 r., możemy zobaczyć pierwszy oficjalny patent producentów Escher-Wyss w Ravensburgu na „specyficzne urządzenia na krosna mechaniczne do tkania wstęgi”. W tym czasie oddział Escher Wyss w Ravensburgu byłby kierowany przez Waltera Zuppingera i byłby tam, gdzie opracował swoją turbinę styczną i uzyskał szereg dodatkowych patentów. W 1870 roku Zuppinger wraz z innymi założył fabrykę papieru w Baienfurcie niedaleko Ravensburga. W 1875 roku przeszedł na emeryturę i całą swoją energię poświęcił na dalszy rozwój turbin.
Na przełomie nowego stulecia, Escher-Wyss włożył tkania wstążki na bok i zaczęli koncentrować się na znacznie większych projektów, takich jak produkcji dużych turbin przemysłowych, a w 1907 roku, starali się „homologacji i koncesji procedurę” dla budowa elektrowni wodnej w pobliżu Dogern am Rhein, o czym informuje broszura bazylejska z 1925 r.
Przez 1920, Escher-Wyss znaleźli się uwikłany w poważnych finansowych trudności . Traktat wersalski ograniczył militarny i gospodarczy wzrost Niemiec po Wielkiej Wojnie, a Szwajcarska Kompania uznała, że spowolnienie w sąsiednich krajowych projektach inżynierii lądowej jest zbyt trudne do zniesienia. Macierzysta filia Escher-Wyss znajdowała się w Zurychu i powstała w 1805 roku, a firmę, która nadal cieszyła się dobrą reputacją i ponad stuletnią historią, uznano za zbyt ważną, aby ją stracić. W grudniu 1920 r. Dokonano reorganizacji, odpisując kapitał zakładowy z 11,5 do 4,015 mln franków francuskich, a następnie ponownie podwyższony do 5,515 mln franków szwajcarskich. Pod koniec roku finansowego 1931 Escher-Wyss nadal tracił pieniądze.
Jednak dzielna firma nadal realizowała duże kontrakty z zakresu inżynierii lądowej w latach dwudziestych XX wieku, jak odnotowano w oficjalnej korespondencji napisanej w 1924 roku od księcia Urach Wilhelma III do firmy Escher-Wyss i zarządcy aktywów Domu Urach, księgowego Juliusa Halerz. Niniejszy dokument omawia „Ogólne warunki stowarzyszenia niemieckich producentów turbin wodnych na dostawę maszyn i innego wyposażenia dla elektrowni wodnych”. Potwierdza to również broszura „Warunki Stowarzyszenia Niemieckich Producentów Turbin Wodnych dla Instalacji Turbin i Części Maszyn na terenie Rzeszy Niemieckiej”, wydrukowana 20 marca 1923 r. W broszurze reklamowej Escher-Wyss dla uniwersalnego regulator ciśnienia oleju.
Po tym, jak wielki kryzys we wczesnych latach trzydziestych zrujnował światową gospodarkę, Escher-Wyss ogłosił: „jako katastrofalny rozwój sytuacji gospodarczej w związku z spadkiem waluty; Firma [Escher-Wyss] chwilowo nie jest w stanie kontynuować swoich bieżących zobowiązań w różnych krajach klientów ”. Firma ujawniła również, że będą starać się o odroczenie do sądu szwajcarskiego dziennika Neue Zürcher Nachrichten , które R oczny ed w dniu 1 grudnia 1931że „firmie Escher-Wyss udzielono zezwolenia na upadłość do końca marca 1932 r. i jako kurator w Szwajcarii powołano spółkę powierniczą”. W artykule stwierdzono optymistycznie, że „powinna istnieć perspektywa kontynuacji działalności”. W 1931 r. Escher-Wyss zatrudniał około 1300 pracowników nie kontraktowych i 550 pracowników najemnych.
W połowie lat trzydziestych Escher-Wyss ponownie znalazł się w tarapatach finansowych. Aby tym razem uratować firmę, na statek przybyło konsorcjum, aby uratować schorowaną firmę inżynierską. Konsorcjum zostało częściowo utworzone przez Bank Federalny Szwajcarii (na którego czele przypadkowo stał Max Schwab, który nie jest powiązany z Klausem Schwabem) i miała miejsce dalsza restrukturyzacja. W 1938 roku ogłoszono, że nowym prezesem zarządu Escher-Wyss zostanie inżynier w firmie pułkownik Jacob Schmidheiny. Wkrótce po wybuchu wojny w 1939 roku, Schmidheiny został zacytowanymówiąc: „Wybuch wojny niekoniecznie oznacza bezrobocie dla przemysłu maszynowego w neutralnym kraju, wręcz przeciwnie”. Escher-Wyss i jego nowy zarząd najwyraźniej nie mogli się doczekać skorzystania z wojny, torując drogę do przekształcenia ich w głównego nazistowskiego kontrahenta wojskowego.
Krótka historia prześladowań Żydów w Ravensburgu
Kiedy Adolf Hitler doszedł do władzy, w Niemczech wiele się zmieniło, a historia ludności żydowskiej w Ravensburgu w tamtych czasach jest smutna. Jednak nie był to pierwszy raz, kiedy antysemityzm został po raz pierwszy zarejestrowany jako wychowany w tym regionie jako brzydka głowa.
W średniowieczu w centrum Ravensburga znajdowała się synagoga , wspominana już w 1345 r., Służąca niewielkiej gminie żydowskiej, której można odnaleźć w latach 1330-1429. Od końca 1429 do 1430 r. Żydzi z Ravensburga byli cel i straszliwa masakra . W pobliskich osadach Lindau, Überlingen, Buchhorn (później przemianowany na Friedrichshafen), Meersburg i Konstanz miały miejsce masowe aresztowania żydowskich mieszkańców. Żydzi z Lindau zostali spaleni żywcem podczas zniesławienia krwi Ravensburga w latach 1429/1430, w którym oskarżano członków społeczności żydowskiej o rytualne składanie dzieci. W sierpniu 1430 r. W Überlingen społeczność żydowska została zmuszona do konwersji, uczyniło to 11, a 12, którzy odmówili, zginęło. Masakry, które miały miejsce w Lindau, Überlingen i Ravensburgu, odbyły się za bezpośrednią zgodą rządzącego króla Zygmunta, a pozostali Żydzi zostali wkrótce wygnani z regionu.
Ravensburg uzyskał potwierdzenie tego zakazu przez cesarza Ferdynanda I w 1559 r. I został on utrzymany, na przykład, w wydanej z 1804 r. Instrukcji dla straży miejskiej, która brzmiała: „Ponieważ Żydom nie wolno tu prowadzić żadnego handlu ani działalności gospodarczej, nikt inni mają prawo wjechać do miasta pocztą lub bryczką, pozostałych jednak, jeśli nie otrzymali zezwolenia na dłuższy lub krótszy pobyt z komisariatu, mają być usunięci z miasta przez komisariat. ”
Dopiero w XIX wieku Żydzi mogli ponownie legalnie osiedlić się w Ravensburgu i już wtedy ich liczba była tak mała, że nie odbudowano synagogi. W 1858 r. W Ravensburgu odnotowano tylko 3 Żydów, aw 1895 r. Liczba ta osiągnęła najwyższy poziom 57. Od przełomu wieków do 1933 r. Liczba Żydów mieszkających w Ravensburgu systematycznie spadała, aż gmina liczyła zaledwie 23 osoby. ludzie.
Na początku lat trzydziestych w Ravensburgu mieszkało siedem głównych rodzin żydowskich, w tym rodziny Adler, Erlanger, Harburger, Herrmann, Landauer, Rose i Sondermann. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów część Żydów z Ravensburga została początkowo zmuszona do emigracji, podczas gdy inni zostali później zamordowani w nazistowskich obozach koncentracyjnych. W okresie poprzedzającym II wojnę światową w Ravensburgu i jego okolicach było wiele publicznych okazywania nienawiści do małej społeczności Żydów.
Już 13 marca 1933 r., Na około trzy tygodnie przed ogólnokrajowym bojkotem wszystkich żydowskich sklepów w Niemczech, strażnicy SA ustawili się przed dwoma z pięciu żydowskich sklepów w Ravensburgu i próbowali uniemożliwić potencjalnym kupującym wejście, stawiając znaki w jednym sklepie podając„Wohlwert zamknięte aż do aryzacji”. Wohlwert's wkrótce został „arynizowany” i był jedynym sklepem należącym do Żydów, który przetrwał nazistowski pogrom. Pozostali właściciele czterech dużych żydowskich domów towarowych w Ravensburgu; Knopf; Merkur; Landauer i Wallersteiner zostali zmuszeni do sprzedaży swoich nieruchomości kupcom nieżydowskim w latach 1935–1938. W tym okresie wielu Żydów z Ravensburga mogło uciec za granicę, zanim zaczęły się najgorsze prześladowania nazistowskie. Chociaż co najmniej ośmiu zmarło gwałtownie, doniesiono, że trzech obywateli żydowskich, którzy mieszkali w Ravensburgu, przeżyło dzięki swoim „aryjskim” małżonkom.Część Żydów aresztowanych w Ravensburgu podczas Nocy Kryształowej została zmuszona do przemarszu ulicami Baden-Baden pod nadzorem SS, a następnie deportowana do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen.
W Ravensburgu doszło do przerażających nazistowskich zbrodni przeciwko ludzkości. 1 stycznia 1934 r. W nazistowskich Niemczech weszła w życie „Ustawa o zapobieganiu chorobom dziedzicznym ”, co oznacza, że osoby z rozpoznanymi chorobami, takimi jak demencja, schizofrenia, epilepsja, dziedziczna głuchota i różne inne zaburzenia psychiczne, mogły być legalnie sterylizowane przymusowo . W szpitalu miejskim Ravensburg, obecnie zwanym Heilig-Geist, od kwietnia 1934 r. Prowadzono przymusową sterylizację. Do 1936 r. Sterylizacja była najczęściej wykonywaną procedurą medyczną w szpitalu miejskim.
W latach trzydziestych XX wieku, poprzedzających aneksję Polski przez Niemców, fabryka Escher-Wyss w Ravensburgu, obecnie zarządzana bezpośrednio przez ojca Klausa Schwaba, Eugena Schwaba , nadal była największym pracodawcą w Ravensburgu. Fabryka była nie tylko głównym pracodawcą w mieście, ale nazistowska partia Hitlera przyznała oddziałowi Escher-Wyssa w Ravensburgu tytuł „ Narodowo-Socjalistycznej Firmy Modelowej ”, podczas gdy Schwab był u steru. Naziści potencjalnie zachęcali szwajcarską firmę do współpracy w nadchodzącej wojnie, a ich postępy zostały ostatecznie odwzajemnione.
Escher-Wyss Ravensburg i wojna
Ravensburg był anomalią w wojennych Niemczech, ponieważ nigdy nie był celem ataków alianckich. Obecność Czerwonego Krzyża i pogłoski o umowie z różnymi firmami, w tym Escher-Wyss, sprawiły, że siły alianckie publicznie zgodziły się nie atakować miasta w południowych Niemczech. Przez całą wojnę nie był klasyfikowany jako ważny cel militarny, dlatego też miasto zachowało wiele ze swoich pierwotnych cech. Jednak po rozpoczęciu wojny w Ravensburgu szykowały się znacznie mroczniejsze rzeczy.
Eugen Schwab nadal zarządzał „National Socialist Model Company” dla Escher-Wyssa, a szwajcarska firma pomagała nazistowskiemu Wermachtowi w produkcji znaczącej broni wojennej, a także bardziej podstawowego uzbrojenia. Firma Escher-Wyss była liderem w technologii dużych turbin dla zapór wodnych i elektrowni, ale produkowała także części do niemieckich myśliwców. Byli również blisko zaangażowani w znacznie bardziej złowrogie projekty, które odbywały się za kulisami, które, jeśli zostaną ukończone, mogą zmienić wynik II wojny światowej.
Zachodni wywiad wojskowy był już świadomy współudziału i współpracy Escher-Wyssa z nazistami. W tamtym czasie dostępne są zapisy z zachodniego wywiadu wojskowego, w szczególności Record Group 226 (RG 226) z danych zebranych przez Biuro Służb Strategicznych (OSS), z których wynika, że siły alianckie były świadome niektórych interesów Escher-Wyssa. relacje z nazistami.
W RG 226 istnieją trzy konkretne wzmianki o Escher-Wyss, w tym:
- Numer 47178, który brzmi: Escher-Wyss ze Szwajcarii pracuje nad dużym zamówieniem dla Niemiec. Miotacze ognia są wysyłane ze Szwajcarii pod nazwą Brennstoffbehaelter. Datowane na wrzesień 1944.
- Numer akt 41589 wykazał, że Szwajcarzy zezwalali na przechowywanie niemieckiego eksportu w ich kraju, rzekomo neutralnym kraju podczas II wojny światowej. Wpis brzmi: Relacje biznesowe między Empresa Nacional Calvo Sotelo (ENCASO), Escher Wyss i Mineral Celbau Gesellschaft. 1 pkt. Lipiec 1944; patrz także L 42627 Raport o współpracy między hiszpańskim Empresa Nacional Calvo Sotelo a niemieckim Rheinmetall Borsig, dotyczący niemieckiego eksportu przechowywanego w Szwajcarii. 1 pkt. Sierpień 1944.
- Numer akt 72654 twierdził, że: Węgierski boksyt był wcześniej wysyłany do Niemiec i Szwajcarii w celu rafinacji. Następnie syndykat rządowy zbudował fabrykę aluminium w Dunaalmas na granicach Węgier. Dostarczono energię elektryczną; Węgry przekazały kopalnie węgla, a sprzęt zamówiono w szwajcarskiej firmie Escher-Wyss. Produkcja rozpoczęła się w 1941 r. 2 strony. Maj 1944.
Jednak Escher-Wyss byli liderami w szczególności w jednej kwitnącej dziedzinie, w tworzeniu nowej technologii turbin. Firma zaprojektowała turbinę o mocy 14 500 KM dla strategicznie ważnej elektrowni wodnej Norsk Hydro w Vemork, niedaleko Rjukan w Norwegii. Elektrownia Norsk Hydro, częściowo zasilana przez Eschera Wyssa , była jedyną fabryką przemysłową pod kontrolą nazistów, zdolną do produkcji ciężkiej wody, składnika niezbędnego do produkcji plutonu na potrzeby nazistowskiego programu bomby atomowej. Niemcy przeznaczyli wszystkie możliwe zasoby na produkcję ciężkiej wody, ale siły alianckie były świadome potencjalnie zmieniającego grę postępu technologicznego przez coraz bardziej zdesperowanych nazistów.
W latach 1942 i 1943 elektrownia wodna była celem częściowo udanych nalotów brytyjskich komandosów i norweskiego ruchu oporu, chociaż produkcja ciężkiej wody była kontynuowana. Siły alianckie zrzuciłyby na elektrownię ponad 400 bomb, co ledwo wpłynęło na działania rozległego obiektu. W 1944 roku niemieckie okręty próbowały przetransportować ciężką wodę z powrotem do Niemiec, ale norweski ruch oporu był w stanie zatopić statek przewożący ładunek. Z pomocą Escher-Wyssa naziści byli prawie w stanie zmienić bieg wojny i doprowadzić do zwycięstwa Osi.
W fabryce Escher-Wyssa w Ravensburgu Eugen Schwab był zajęty zatrudnianiem robotników przymusowych do pracy w swojej modelowej nazistowskiej firmie. W latach II wojny światowej w Ravensburgu, m.in. w Escher Wyss pracowało blisko 3600 robotników przymusowych. Według archiwisty miejskiego w Ravensburgu , Andrei Schmuder, fabryka maszyn Escher-Wyss w Ravensburg zatrudniała w czasie wojny od 198 do 203 pracowników cywilnych i jeńców wojennych. Karl Schweizer, lokalny historyk z Lindau, twierdzi, że Escher-Wyss utrzymywał na terenie fabryki mały specjalny obóz dla robotników przymusowych.
Wykorzystanie mas robotników przymusowych w Ravensburgu spowodowało konieczność założenia jednego z największych odnotowanych nazistowskich obozów pracy przymusowej w warsztacie byłego stolarza przy Ziegelstrasse 16 . W pewnym momencie w obozie, o którym mowa, przebywało 125 francuskich jeńców wojennych, którzy w 1942 r. Zostali przeniesieni do innych obozów. Na miejsce francuskich robotników stanęło 150 rosyjskich jeńców wojennych, którzy, jak mówiono, byli traktowani najgorzej ze wszystkich jeńców wojennych. . Jednym z takich więźniów była Zina Jakuschewa , której karta pracy i zeszyt pracy znajdują się w United States Holocaust Memorial Museum. Dokumenty te identyfikują ją jako nieżydowską robotnicę przymusową przydzieloną do Ravensburga w Niemczech w latach 1943 i 1944.
Eugen Schwab sumiennie utrzymywał status quo w latach wojny. W końcu, skoro młody Klaus Martin Schwab urodził się w 1938 roku, a jego brat Urs Reiner Schwab urodził się kilka lat później, Eugen chciałby chronić swoje dzieci przed niebezpieczeństwem.
Klaus Martin Schwab - International Man of Mystery
Urodzony 30 marca 1938 r. W Ravensburgu w Niemczech Klaus Schwab był najstarszym dzieckiem w normalnej rodzinie nuklearnej. W latach 1945-1947 Klaus uczęszczał do szkoły podstawowej w Au w Niemczech. Klaus Schwab wspomina w wywiadzie dla Irish Times z 2006 roku, że: „Po wojnie przewodniczyłem francusko-niemieckiemu regionalnemu stowarzyszeniu młodzieży. Moimi bohaterami byli Adenauer, De Gasperi i De Gaulle ”.
Klaus Schwab i jego młodszy brat, Urs Reiner Schwab, mieli pójść w ślady swojego dziadka Gottfrieda i ojca Eugena i obaj początkowo szkolili się jako inżynierowie maszyn. Ojciec Klausa powiedział młodemu Schwabowi, że jeśli chce wywrzeć wpływ na świat, powinien kształcić się jako inżynier maszyn. To byłby dopiero początek referencji Uniwersytetu Schwaba.
Klaus zaczął studiować swoje liczne stopnie naukowe w Spohn-Gymnasium Ravensburg w latach 1949-1957, ostatecznie kończąc Humanistisches Gymnasium w Ravensburgu. W latach 1958-1962 Klaus rozpoczął współpracę z różnymi firmami inżynieryjnymi, aw 1962 roku Klaus ukończył studia inżynierskie w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii (ETH) w Zurychu, uzyskując dyplom inżyniera. W następnym roku ukończył również kurs ekonomii na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii. Od 1963 do 1966 roku Klaus pracował jako asystent dyrektora generalnego Niemieckiego Stowarzyszenia Budowy Maszyn (VDMA) we Frankfurcie.
W 1965 roku Klaus pracował również nad doktoratem na ETH w Zurychu, pisząc rozprawę pt .: „Długoterminowy kredyt eksportowy jako problem biznesowy w inżynierii mechanicznej”. Następnie, w 1966 roku, uzyskał stopień doktora inżynierii na Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii (ETH) w Zurychu. W tym czasie ojciec Klausa, Eugen Schwab, pływał w większych kręgach niż wcześniej pływał. Po tym, jak Eugen był znaną osobistością w Ravensburgu jako dyrektor zarządzający fabryki Escher-Wyss sprzed wojny, Eugen został ostatecznie wybrany na prezesa Izby Handlowej w Ravensburgu. W 1966 r., Podczas tworzenia niemieckiego komitetu tunelu kolejowego Splügen, Eugen Schwab zdefiniował założenieniemieckiego komitetu jako projektu, który „tworzy lepsze i szybsze połączenie dla dużych kręgów w naszej coraz bardziej zbliżającej się Europie, a tym samym oferuje nowe możliwości rozwoju kulturalnego, gospodarczego i społecznego”.
W 1967 roku Klaus Schwab uzyskał doktorat z ekonomii na Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii, a także tytuł magistra administracji publicznej w John F. Kennedy School of Government na Harvardzie w Stanach Zjednoczonych. Podczas studiów na Harvardzie Schwab był uczony przez Henry'ego Kissingera, o którym później powiedział, że należał do 3-4 najważniejszych postaci, które wywarły największy wpływ na jego myślenie w ciągu całego jego życia.
We wspomnianym wcześniej artykule Irish Times z 2006 roku Klaus mówi o tym okresie jako bardzo ważnym dla ukształtowania się jego obecnego myślenia idealogicznego, stwierdzając : „Wiele lat później, kiedy wróciłem z USA po studiach na Harvardzie, było dwóch zdarzenia, które miały na mnie decydujący wpływ. Pierwszą była książka Jean-Jacquesa Servan-Schreibera „The American Challenge” - w której stwierdzono, że Europa przegra z USA z powodu gorszych metod zarządzania w Europie. Drugim wydarzeniem była - i dotyczy to Irlandii - Europa sześciu stała się Europą dziewięciu ”. Te dwa wydarzenia pomogłyby ukształtować Klausa Schwaba w człowieka, który chciał zmienić sposób prowadzenia interesów przez ludzi.
W tym samym roku młodszy brat Klausa, Urs Reiner Schwab, ukończył ETH Zurich jako inżynier mechanik, a Klaus Schwab rozpoczął pracę w starej firmie swojego ojca, Escher-Wyss, wkrótce potem Sulzer Escher-Wyss AG w Zurychu, jako asystent Przewodniczący do pomocy w reorganizacji łączących się spółek. To prowadzi nas do połączeń jądrowych Klausa.
Powstanie technokraty
Sulzer, szwajcarska firma, której początki sięgają 1834 r., Po raz pierwszy zyskała na znaczeniu po rozpoczęciu budowy sprężarek w 1906 r. W 1914 r. Rodzinna firma stała się częścią „ trzech spółek akcyjnych ”, z których jedna była oficjalna spółka holdingowa. W latach trzydziestych zyski Sulzera ucierpiały podczas Wielkiego Kryzysu i, podobnie jak wiele firm w tamtym czasie, stanęły w obliczu zakłóceń i akcji protestacyjnych ze strony swoich pracowników.
Być może II wojna światowa nie dotknęła Szwajcarii tak bardzo, jak jej sąsiedzi, ale boom gospodarczy, który miał nastąpić, doprowadził do wzrostu siły Sulzera i dominacji na rynku. W 1966 roku , tuż przed przybyciem Klausa Schwaba do Escher-Wyss, szwajcarscy producenci turbin podpisali umowę o współpracy z braćmi Sulzer w Winterthur. Sulzer i Escher-Wyss zaczęły się łączyć w 1966 roku, kiedy Sulzer kupił 53% udziałów w firmie. Escher-Wyss oficjalnie stał się Sulzer Escher-Wyss AG w 1969 roku, kiedy to bracia Sulzer nabyli ostatnią część udziałów.
Po rozpoczęciu fuzji Escher-Wyss miał zostać poddany restrukturyzacji, a dwaj z obecnych Członków Zarządu jako pierwsi doszliby do końca swoich usług dla Escher-Wyss. Dr H. Schindler i W. Stoffel zrezygnowaliby z Rady Dyrektorów, na której czele stanęli Georg Sulzer i Alfred Schaffner. Dr Schindler był członkiem Rady Dyrektorów Escher-Wyss przez 28 lat i przez większość swojej służby współpracował z Eugenem Schwabem. Peter Schmidheiny objął później stanowisko prezesa zarządu Escher-Wyss, kontynuując rządy rodziny Schmidheiny nad kierownictwem firmy.
W trakcie restrukturyzacji zdecydowano, że Escher-Wyss i Sulzer skoncentrują się na odrębnych obszarach budowy maszyn z fabrykami Escher-Wyss przede wszystkim przy budowie siłowni hydraulicznej, w tym turbin, pomp magazynowych, maszyn rewersyjnych, zamknięć i rurociągów, a także turbiny parowe, turbosprężarki, systemy wyparne, wirówki i maszyny dla przemysłu papierniczego i celulozowego. Sulzer skoncentruje się na branży chłodniczej, budowie kotłów parowych i turbin gazowych.
W dniu 1 stycznia 1968 r. Świeżo zreorganizowana firma Sulzer Escher-Wyss AG została publicznie zaprezentowana, a firma została usprawniona, co uznano za konieczne ze względu na kilka dużych przejęć. Obejmowało to ścisłą współpracę z Brown Boveri, grupą szwajcarskich firm elektrotechnicznych, która również pracowała dla nazistów, dostarczając Niemcom część technologii U-Bootów używanych podczas II wojny światowej. Brown Boveri był również opisywany jako „wykonawcy instalacji elektrycznych związanych z obronnością” i uznałby warunki zimnowojennego wyścigu zbrojeń za korzystne dla ich biznesu.
Fuzja i reorganizacja tych szwajcarskich gigantów inżynierii mechanicznej przyniosła efekty w wyjątkowy sposób. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1968 w Grenoble Sulzer i Escher-Wyss użyli 8 sprężarek chłodniczych do wytworzenia ton sztucznego lodu . W 1969 roku obie firmy połączyły siły, aby pomóc w budowie nowego statku pasażerskiego o nazwie „Hamburg”, pierwszego statku na świecie, który został w pełni klimatyzowany dzięki połączeniu Sulzer Escher-Wyss.
W 1967 roku Klaus Schwab oficjalnie pojawił się na scenie szwajcarskiej społeczności biznesowej i przejął inicjatywę w fuzji Sulzera i Escher-Wyss, a także zawarł korzystne sojusze z Brown Boveri i innymi. W grudniu 1967 roku Klaus przemawiał na konferencji w Zurychu dla czołowych szwajcarskich organizacji zajmujących się inżynierią maszyn; Stowarzyszenie Pracodawców Szwajcarskich Producentów Maszyn i Metali oraz Stowarzyszenie Szwajcarskich Producentów Maszyn.
W swoim przemówieniu poprawnie przewidziałby znaczenie włączenia komputerów do nowoczesnej szwajcarskiej inżynierii maszyn, stwierdzając, że:
„W 1971 roku produkty, których nie ma nawet obecnie na rynku, prawdopodobnie będą stanowić do jednej czwartej sprzedaży. Wymaga to od firm systematycznego badania możliwych zmian i identyfikowania luk na rynku. Dziś 18 z 20 największych firm z naszej branży maszynowej posiada działy planowania, którym powierzane są takie zadania. Oczywiście każdy musi korzystać z najnowszych osiągnięć technologicznych, a jednym z nich jest komputer. Wiele małych i średnich firm z naszej branży maszynowej idzie na ścieżkę współpracy lub korzysta z usług specjalnych dostawców usług przetwarzania danych. ”
Według Schwaba komputery i dane były oczywiście postrzegane jako ważne dla przyszłości, co było dalej przewidywane podczas reorganizacji Sulzer Escher-Wyss podczas ich połączenia. Nowoczesna strona internetowa Sulzera odzwierciedla tę godną uwagi zmianę kierunku, stwierdzając, że w 1968 r . : „Działalność technologii materiałowych jest intensyfikowana [przez Sulzera] i stanowi podstawę produktów technologii medycznej. Fundamentalna zmiana z firmy produkującej maszyny na korporację technologiczną zaczyna być widoczna ”.
Klaus Schwab pomagał przekształcić Sulzer Escher-Wyss w coś więcej niż tylko giganta budowy maszyn, przekształcał ich w korporację technologiczną, która z dużą prędkością rozwijała się w zaawansowaną technologicznie przyszłość. Należy również zauważyć, że Sulzer Escher-Wyss zmienił inny kierunek swojej działalności, aby pomóc im „stworzyć podstawę dla produktów technologii medycznej”, obszar, który nie został wcześniej wymieniony jako branża docelowa dla Sulzer i / lub Escher-Wyss.
Jednak postęp technologiczny nie był jedynym ulepszeniem, które Klaus Schwab chciał wprowadzić w Sulzer Escher-Wyss, chciał także zmienić sposób myślenia firmy o swoim stylu zarządzania biznesem. Schwab i jego bliscy współpracownicy forsowali całkowicie nową filozofię biznesową, która pozwoliłaby „wszystkim pracownikom zaakceptować imperatyw motywacji i zapewnić w domu poczucie elastyczności i zwrotności”.
To tutaj pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku Klaus zaczyna wyłaniać się jako osoba bardziej publiczna. W tym czasie firma Sulzer Escher-Wyss również bardziej niż kiedykolwiek zainteresowała się współpracą z prasą. W styczniu 1969 r. Szwajcarscy giganci zorganizowali publiczną sesję doradczą zatytułowaną „ Dzień prasowy przemysłu maszynowego ”, która dotyczyła głównie kwestii związanych z zarządzaniem przedsiębiorstwem. Podczas wydarzenia Schwab stwierdził, że firmy stosujące autorytarne style zarządzania biznesem „nie są w stanie w pełni aktywować„ kapitału ludzkiego ””, argumentu, którego używał przy wielu różnych okazjach pod koniec lat sześćdziesiątych.
Pluton i Pretoria
Escher-Wysowie byli pionierami w niektórych z najważniejszych technologii wytwarzania energii. Jak wskazuje amerykański Departament Energii w swoim artykule na temat Supercritical CO2 Brayton Cycle Development (CBC), urządzenia stosowanego w elektrowniach wodnych i jądrowych, „Escher-Wyss był pierwszą firmą znaną z opracowywania maszyn wirnikowych dla systemów CBC od 1939 r. . ” Dalej stwierdza się, że zbudowano 24 systemy, „a Escher-Wyss zaprojektował cykle konwersji mocy i zbudował maszyny wirnikowe dla wszystkich oprócz 3”. Do 1966 roku, tuż przed wejściem firmy Schwab do Escher-Wyss i rozpoczęciem fuzji Sulzer, kompresor helu Escher-Wyss został zaprojektowany dla La Fleur Corporation i kontynuował ewolucję rozwoju cyklu Brayton. Technologia ta była nadal ważna dla przemysłu zbrojeniowego do 1986 r., Kiedy drony o napędzie atomowym były wyposażone w chłodzony helem reaktor jądrowy z cyklem Braytona.
Escher-Wyss był zaangażowany w produkcję i instalację technologii jądrowej co najmniej już w 1962 r., Jak pokazuje ten patent dotyczący „układu wymiany ciepła dla elektrowni jądrowej” oraz patent z 1966 r. Dotyczący „reaktora jądrowego z turbiną gazową. z chłodzeniem awaryjnym ”. Po tym, jak Schwab opuścił Sulzer Escher-Wyss, Sulzer pomógł również w opracowaniu specjalnych turbosprężarek do wzbogacania uranu w celu uzyskania paliw reaktorowych.
Kiedy Klaus Schwab dołączył do Sulzer Escher-Wyss w 1967 roku i rozpoczął reorganizację firmy w korporację technologiczną, zaangażowanie Sulzera Escher-Wyssa w ciemniejsze aspekty globalnego wyścigu zbrojeń nuklearnych natychmiast stało się wyraźniejsze. Zanim Klaus został zaangażowany, Escher-Wyss często koncentrował się na pomocy w projektowaniu i budowie części do cywilnych zastosowań technologii jądrowej, np. Do wytwarzania energii jądrowej. Jednak wraz z przybyciem chętnego pana Schwaba pojawił się również udział firmy w nielegalnym rozprzestrzenianiu technologii broni jądrowej. Do 1969 r. Inkorporacja Escher Wyss do Sulzer została w pełni zakończona i zostali przemianowani na Sulzer AG, usuwając historyczną nazwę Escher-Wyss od ich nazwy.
Ostatecznie, dzięki przeglądowi i raportowi przeprowadzonemu przez władze szwajcarskie i człowieka o nazwisku Peter Hug, ujawniono, że Sulzer Escher-Wyss zaczął potajemnie zamawiać i budować kluczowe części do broni jądrowej w latach 60. Firma, podczas gdy Schwab był w zarządzie, również zaczęła odgrywać kluczową rolę w rozwoju programu nielegalnej broni jądrowej w RPA w najczarniejszych latach reżimu apartheidu. Klaus Schwab był czołową postacią w tworzeniu kultury firmy, która pomogła Pretorii zbudować sześć broni jądrowych i częściowo zmontować siódmą.
W raporcie Peter Hug nakreślił, w jaki sposób Sulzer Escher Wyss AG (określany po fuzji jako Sulzer AG) dostarczył istotne elementy rządowi RPA i znalazł dowody na rolę Niemiec we wspieraniu rasistowskiego reżimu, ujawniając również, że rząd szwajcarski „Zdawał sobie sprawę z nielegalnych transakcji, ale„ tolerował je w milczeniu ”, aktywnie wspierając niektórych z nich lub krytykował je tylko połowicznie”. Raport Huga został ostatecznie sfinalizowany w pracy zatytułowanej: „Szwajcaria i RPA 1948-1994 - Raport końcowy NFP 42+ zlecony przez Szwajcarską Radę Federalną”, która została opracowana i napisana przez Georga Kreisa i opublikowana w 2007 roku.
Do 1967 roku RPA zbudowała reaktor w ramach planu produkcji plutonu SAFARI-2 znajdujący się w Pelindabie. SAFARI-2 było częścią projektu opracowania reaktora moderowanego ciężką wodą, który miałby być zasilany naturalnym uranem i chłodzony sodem. Ten związek z opracowywaniem ciężkiej wody do wytwarzania uranu, tej samej technologii, którą naziści wykorzystali również z pomocą Escher-Wyssa, może wyjaśniać, dlaczego mieszkańcy Afryki Południowej początkowo zaangażowali Escher-Wyssa. Jednak do 1969 roku RPA porzuciła projekt reaktora ciężkowodnego w Pelindabie, ponieważ drenował on zasoby z programu wzbogacania uranu, który rozpoczął się w 1967 roku.
W 1970 roku Escher-Wyss byli zdecydowanie głęboko zaangażowani w technologię jądrową, o czym świadczy dokument dostępny w Landesarchivs Baden-Württemberg . Dokumentacja zawiera szczegółowe informacje na temat procesu udzielania zamówień publicznych i zawiera informacje o rozmowach o udzieleniu zamówienia z określonymi firmami zaangażowanymi w zamówienia technologii i materiałów jądrowych. Wymienione firmy to: NUKEM; Uhde; Krantz; Preussag; Escher-Wyss; Siemens; Rheintal; Leybold; Lurgi; i niesławny Transnuklear .
Szwajcarzy i mieszkańcy RPA utrzymywali bliskie stosunki w tym okresie historii, kiedy brutalnemu reżimowi RPA nie było łatwo znaleźć bliskich sojuszników. Do 4 listopada 1977 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła rezolucję 418, która nałożyła obowiązkowe embargo na broń w Republice Południowej Afryki, które nie zostanie w pełni zniesione do 1994 r.
Georg Kreis w swojej szczegółowej ocenie raportu Hug zwrócił uwagę na następujące kwestie:
„Fakt, że władze przyjęły postawę laisse-faire nawet po maju 1978 r., Wysuwa się na pierwszy plan w wymianie listów pomiędzy Ruchem Anty-apartheidu a DFMA w październiku / grudniu 1978 r. Jak wyjaśnia badanie Huga, anty- Szwajcarski Ruch Apartheidu zwrócił uwagę na niemieckie raporty, według których Sulzer Escher-Wyss i firma BBC dostarczyły części do południowoafrykańskiej fabryki wzbogacania uranu, a także na wielokrotne kredyty dla ESCOM, które obejmowały również znaczny wkład banków szwajcarskich. Twierdzenia te doprowadziły do pytań, czy Rada Federalna - w świetle fundamentalnego poparcia dla embarga ONZ, nie powinna nakłaniać Narodowego Banku do zaprzestania udzielania kredytów dla ESCOM w przyszłości. ”
Szwajcarskie banki pomogłyby w finansowaniu południowoafrykańskiego wyścigu po broń nuklearną, a do 1986 roku Sulzer Escher-Wyss z powodzeniem produkował specjalne sprężarki do wzbogacania uranu.
Powstanie Światowego Forum Ekonomicznego
W 1970 roku, młody nowicjusz, Klaus Schwab napisał do Komisji Europejskiej z prośbą o pomoc w utworzeniu „niekomercyjnego think tanku dla europejskich liderów biznesu”. Komisja Europejska również byłaby sponsorem tego wydarzenia, wysyłając francuskiego polityka Raymonda Barre, który miałby pełnić rolę „intelektualnego mentora” forum. Raymond Barre, który był wówczas unijnym komisarzem ds. Gospodarczych i finansowych, został później premierem Francji i zostałby oskarżony o wygłaszanie antysemickich komentarzy podczas urzędowania.
Tak więc w 1970 roku Schwab opuścił Escher Wyss, aby zorganizować dwutygodniową konferencję menedżerów biznesowych. W 1971 r. W Davos w Szwajcarii odbyło się pierwsze spotkanie Światowego Forum Ekonomicznego - zwanego wówczas Europejskim Sympozjum Zarządzania. Około 450 uczestników z 31 krajów weźmie udział w pierwszym europejskim sympozjum zarządzania firmy Schwab, składającym się głównie z menedżerów z różnych firm europejskich, polityków i naukowców z USA. Projekt został nagrany w formie zorganizowanej przez Klausa Schwaba i jego sekretarkę Hilde Stoll, która później w tym samym roku została żoną Klausa Schwaba .
Europejskie sympozjum Klausa nie było pomysłem oryginalnym. Jako pisarz Ganga Jey Aratnam państwowej d dość spójny w 2018 roku:
„Spirit of Davos” Klausa Schwaba był także „Duchem Harvardu”. Szkoła biznesu nie tylko poparła pomysł sympozjum. Wybitny ekonomista Harvardu John Kenneth Galbraith bronił zamożnego społeczeństwa, a także potrzeb planowania kapitalizmu i zbliżenia Wschodu i Zachodu ”.
Prawdą było również, że, jak również zauważył Aratnam, nie był to pierwszy raz, kiedy Davos było gospodarzem takich wydarzeń. W latach 1928-1931 w hotelu Belvédère odbywały się konferencje uniwersyteckie w Davos, wydarzenia, których współzałożycielem był Albert Einstein, a powstrzymał je dopiero Wielki Kryzys i groźba zbliżającej się wojny.
Klub Rzymski i WEF
Najbardziej wpływową grupą, która zachęciła do powstania sympozjum Klausa Schwaba, był Klub Rzymski, wpływowy think tank elity naukowej i finansowej, który na wiele sposobów odzwierciedla Światowe Forum Ekonomiczne, w tym promując model globalnego zarządzania kierowany przez elita technokratyczna. Klub został założony w 1968 roku przez włoskiego przemysłowca Aurelio Peccei i szkockiego chemika Alexandra Kinga podczas prywatnego spotkania w rezydencji należącej do rodziny Rockefellerów w Bellagio we Włoszech.
Jednym z jego pierwszych osiągnięć była książka z 1972 r. Zatytułowana „The Limits to Growth”, która w dużej mierze skupiała się na globalnym przeludnieniu, ostrzegając, że „jeśli wzorce konsumpcji na świecie i wzrost liczby ludności utrzymają się w tym samym wysokim tempie w czasie, ziemia osiągnie swoje granice w ciągu Stulecie." Na trzecim spotkaniu Światowego Forum Ekonomicznego w 1973 roku Peccei wygłosił przemówienie podsumowujące książkę, którą portal Światowego Forum Ekonomicznego pamięta jako wyróżniające wydarzenie tego historycznego spotkania. W tym samym roku Klub Rzymski opublikowałby raport wyszczególniający „adaptacyjny” model globalnego zarządzania, który podzieliłby świat na dziesięć powiązanych ze sobą regionów gospodarczych / politycznych.
Klub Rzymski od dawna budził kontrowersje ze względu na obsesję na punkcie redukcji globalnej populacji i wielu wcześniejszych polityk, które krytycy opisali jako pod wpływem eugeniki i neomaltuzjańskiej. Jednak w niesławnej książce klubu z 1991 r., Pierwsza globalna rewolucja, argumentowano, że taka polityka mogłaby zyskać poparcie społeczne, gdyby masy były w stanie połączyć je z egzystencjalną walką ze wspólnym wrogiem.
W tym celu The First Global Revolution zawiera fragment zatytułowany „Wspólnym wrogiem ludzkości jest człowiek”, w którym stwierdza się, co następuje:
„Szukając wspólnego wroga, przeciwko któremu możemy się zjednoczyć, wpadliśmy na pomysł, że zanieczyszczenie, zagrożenie globalnym ociepleniem, niedobory wody, głód i tym podobne, będą pasować. W swej całości i wzajemnych oddziaływaniach zjawiska te stanowią wspólne zagrożenie, z którym wszyscy muszą się zmierzyć. Ale określając te niebezpieczeństwa jako wroga, wpadamy w pułapkę, przed którą już ostrzegaliśmy czytelników, a mianowicie mylenie symptomów z przyczynami. Wszystkie te zagrożenia są spowodowane ingerencją człowieka w naturalne procesy i tylko poprzez zmianę postaw i zachowań można je pokonać. Prawdziwym wrogiem jest więc sama ludzkość ”.
Od tamtej pory elity Klubu Rzymskiego i Światowego Forum Ekonomicznego często argumentowały, że metody kontroli populacji mają zasadnicze znaczenie dla ochrony środowiska. Nie jest zatem zaskakujące, że Światowe Forum Ekonomiczne w podobny sposób wykorzystywało kwestie klimatu i środowiska jako sposób na wprowadzenie w razie potrzeby niepopularnych w inny sposób polityk, takich jak Wielki Reset.
Przeszłość to prolog
Od czasu powstania Światowego Forum Ekonomicznego Klaus Schwab stał się jednym z najpotężniejszych ludzi na świecie, a jego Wielki Reset sprawił, że ważniejsze niż kiedykolwiek jest przyglądanie się człowiekowi zasiadającemu na tronie globalistów.
Biorąc pod uwagę jego znaczącą rolę w dalekosiężnych wysiłkach zmierzających do zmiany każdego aspektu istniejącego porządku, historia Klausa Schwaba była trudna do zbadania. Kiedy zaczynasz zagłębiać się w historię człowieka takiego jak Schwab, który siedzi wśród innych mrocznych elit, poruszających się po świecie, szybko odkrywasz, że wiele informacji zostało ukrytych lub usuniętych. Klaus jest kimś, kto chce pozostać w ukryciu w mrocznych zakątkach społeczeństwa i który pozwala przeciętnemu człowiekowi tylko zobaczyć dobrze przedstawiony konstrukt wybranej przez siebie postaci.
Czy prawdziwy Klaus Schwab jest życzliwą postacią starego wujka, który pragnie uczynić dobro dla ludzkości, czy też naprawdę jest synem nazistowskiego kolaboranta, który używał niewolniczej pracy i pomagał nazistowskim wysiłkom w celu uzyskania pierwszej bomby atomowej? Czy Klaus jest uczciwym menedżerem biznesowym, któremu powinniśmy zaufać, jeśli chodzi o stworzenie bardziej sprawiedliwego społeczeństwa i miejsca pracy dla zwykłego człowieka, czy też jest osobą, która pomogła wepchnąć Sulzera Escher-Wyssa do rewolucji technologicznej, która doprowadziła do jego roli w nielegalnym tworzeniu broni jądrowej rasistowskiego reżimu apartheidu w RPA? Dowody, którym się przyjrzałem, nie wskazują na życzliwego człowieka, ale raczej na członka zamożnej, dobrze skomunikowanej rodziny, która w przeszłości pomagała tworzyć broń masowego rażenia dla agresywnych, rasistowskich rządów.
Jak powiedział Klaus Schwab w 2006 r. „Wiedza wkrótce będzie dostępna wszędzie - nazywam to„ googlizacją ”globalizacji. Nie chodzi już o to, co już wiesz, ale o to, jak tego używasz. Musisz nadawać tempo ”. Klaus Schwab uważa się za mistrza tempa i czołowego gracza i trzeba powiedzieć, że jego kwalifikacje i doświadczenie są imponujące. Jednak jeśli chodzi o praktykowanie tego, co głosisz, Klaus został odkryty. Jednym z trzech największych wyzwań na liście priorytetów Światowego Forum Ekonomicznego jest nierozprzestrzenianie broni jądrowej, ale ani Klaus Schwab, ani jego ojciec Eugen nie przestrzegali tych samych zasad, kiedy prowadzili interesy. Wręcz przeciwnie.
W styczniu Klaus Schwab ogłosił, że 2021 to rok, w którym Światowe Forum Ekonomiczne i jego sojusznicy muszą „odbudować zaufanie” do mas. Jeśli jednak Schwab nadal będzie ukrywać swoją historię i powiązania swojego ojca z „Narodowo-Socjalistyczną Kompanią Modelową”, którą był Escher-Wyss w latach 30. i 40. XX wieku, to ludzie będą mieli dobry powód, by nie ufać motywacjom leżącym u podstaw jego przesadnego, niedemokratycznego Świetny program resetowania.
W przypadku Schwabs dowody nie wskazują po prostu na złe praktyki biznesowe lub jakieś nieporozumienia. Historia rodziny Schwabów ujawnia natomiast nawyk pracy z ludobójczymi dyktatorami dla podstawowych motywów zysku i władzy. Naziści i południowoafrykański reżim apartheidu to dwa najgorsze przykłady przywództwa we współczesnej polityce, ale Schwabs oczywiście nie mogli lub nie widzieli tego w tamtym czasie.
W przypadku samego Klausa Schwaba wydaje się, że pomógł on w praniu reliktów epoki nazistowskiej, tj. Jej nuklearnych ambicji i ambicji kontroli populacji, aby zapewnić ciągłość głębszej agendy. Pełniąc funkcję przywódczą w Sulzer Escher Wyss, firma starała się wesprzeć nuklearne ambicje reżimu południowoafrykańskiego, wówczas najbardziej nazistowskiego rządu sąsiedniego na świecie, zachowując dziedzictwo Eschera Wyssa z czasów nazizmu. Następnie, za pośrednictwem Światowego Forum Ekonomicznego, Schwab pomógł zrehabilitować politykę kontroli populacji pod wpływem eugeniki w okresie po drugiej wojnie światowej, kiedy ujawnienia nazistowskich okrucieństw szybko przyniosły pseudonaukę wielką złą sławę. Czy jest jakikolwiek powód, by sądzić, że Klaus Schwab, taki jaki istnieje dzisiaj,w ogóle się zmienił? A może nadal jest twarzą publiczną dziesięcioleci starań o przetrwanie bardzo starej agendy?
Ostatnie pytanie, które należy sobie zadać, dotyczące prawdziwych motywacji działań Herr Schwaba, może być najważniejsze dla przyszłości ludzkości: Czy Klaus Schwab próbuje stworzyć Czwartą Rewolucję Przemysłową, czy też próbuje stworzyć Czwartą Rzeszę?
___
https://unlimitedhangout.com/2021/02/investigative-reports/schwab-family-values/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz