Według zeznań. regularne polskie oddziały są na Ukrainie walcząc z armią rosyjską.
Pod koniec I wojny światowej rząd ukraiński zawarł sojusz z Polską przeciwko Rosji. Wbrew powszechnemu przekonaniu jej celem nie było odzyskanie części terytorium zaanektowanego przez ZSRR, ale odparcie rosyjskich wpływów w Europie Środkowej. W konsekwencji podarowała Polsce Galicję Zachodnią w odwecie za zaangażowanie przeciwko Moskwie (Traktat Warszawski, 1920). Następnie umieścił armię ukraińską pod polskim dowództwem. I wojna światowa zakończyła się klęską zarówno Polski, jak i Ukrainy.
Ówczesny premier Symon Petlura był mentorem założyciela ukraińskiego "integralnego nacjonalizmu" Dmytro Doncowa, który był częścią ukraińskiej delegacji na konferencję pokojową w Wersalu. Ten ostatni był wielbicielem Charlesa Maurrasa, ojca francuskiego "integralnego nacjonalizmu". Jednakże, podczas gdy Dontsov był germanofilem, Maurras był germanofobem.
Obecny prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski realizuje dokładnie tę samą strategię. Zawarł sojusz z Polską, zobowiązując się do przekazania Galicji Wschodniej w zamian za jej zaangażowanie przeciwko Rosji. Historia zawsze się powtarza, ze szkodą dla narodu ukraińskiego.
Nie sposób pojąć, co obecnie dzieje się na Ukrainie, nie znając historii ukraińskich "integralnych nacjonalistów" i ich kolejnych sojuszy z Polską i nazistowską Rzeszą. Wbrew twierdzeniom mediów głównego nurtu, Rosja nie walczy z Ukrainą, ale z "integralnymi nacjonalistami", których nazywa "neonazistami".
Polska jest członkiem NATO, ale art. 5 Traktatu Północnoatlantyckiego nie ma zastosowania, gdy konflikt jest podżegany przez jednego z jego członków. W ten sposób Turcja sukcesywnie atakowała Cypr Północny, Irak i Syrię, nie mogąc szukać pomocy u swoich sojuszników powołujących się na artykuł 5.
Przetlumaczono przez translator Google
zrodlo:https://www.voltairenet.org/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz