Irlandzki „głód ziemniaczany” był celowym ludobójstwem

(po lewej, lokalizacja masowych grobów w Irlandii)

HOLOKAUST IRLANDZKI- ( z ir. an Gorta Mór ) czyli Wielki Głód był okresem masowego głodu, chorób i emigracji w Irlandii w latach 1845-1852

 

Według historyka Chrisa Fogarty’ego:

„Irlandzki Głód Ziemniaczany”,  który zabił  ponad pięć milionów ludzi 

nie był  głodem, ale celową brytyjską polityką głodu podobną do tej

Holomodor na Ukrainie w latach 1932-33 .

 

„Prawda jest zdumiewająca, 67 ze 130 pułków armii Imperium Brytyjskiego znajdowało się w tym okresie w Irlandii (jednorazowo 100 000). Żołnierze nie byli na misji humanitarnej. Ich zadaniem było usuwanie żywności siłą”.

autorstwa Richarda Merrimana 

Historia to wielkie kłamstwo opowiedziane przez zwycięzców. Iluminaci prawie do perfekcji doprowadzili przepisywanie historii, aby dopasować ją do własnych celów.

Dorastałem myśląc, że irlandzki głód był katastrofą naturalną spowodowaną nieurodzajem; Irlandczycy byli winni uprawy tylko jednej rośliny – ziemniaków.

Podczas gdy Chris Fogarty badał biografię swojego dziadka ze strony ojca w Archiwum Narodowym, odkrył politykę ludobójstwa. Prawda jest zdumiewająca: 67 ze 130 pułków armii Imperium Brytyjskiego znajdowało się w tym okresie w Irlandii (jednorazowo 100 000). Żołnierze nie byli na misji humanitarnej. Ich zadaniem było usuwanie żywności siłą.

Naród głodował, gdy skonfiskowano żywność, 40-70 statków dziennie było usuwanych z broni palnej przy pomocy brytyjskich konstabli, milicji i żołnierzy. Zajęli dziesiątki milionów sztuk bydła, dziesiątki milionów ton mąki, zboża i drobiu. Te ogromne ilości były aż nadto wystarczające, by nakarmić 18 milionów ludzi.

Pierwszym kłamstwem było to, że głód był spowodowany niepowodzeniem zbiorów ziemniaków. Kiedy nie można było dłużej ukrywać ilości eksportowanej irlandzkiej żywności, drugim kłamstwem było to, że bogaci Irlandczycy głodowali biednych Irlandczyków. GB Shaw napisał w Man and Superman 1897: „Głód? Nie, Głód. Kiedy kraj jest pełen żywności i ją eksportuje, nie może być głodu”.

W The Great Hunger (1962) brytyjski historyk Woodham Smith zidentyfikował 13 pułków usuwania żywności. Została pariasem na brytyjskiej i irlandzkiej uczelni na kolejne 30 lat. Historycy akademiccy utrzymują kłamstwo, że uprawiano tylko jedną uprawę, ukrywając wywóz żywności i eksport do Anglii. Akademia brytyjska i irlandzka nie zbliżą się do prawdy, a każdy, kto ujawnia ludobójstwo, jest oczerniany jako „republikanin” (co oznacza terrorystę).

Była prezydent Irlandii Mary Robinson określiła ludobójstwo jako „największą klęskę żywiołową w Irlandii”. W 2005 roku brytyjski premier Tony Blair powiedział: „Wielka Brytania czekała, gdy Irlandczycy umierali z głodu”, ale nie uznał roli armii brytyjskiej w przymusowej konfiskacie żywności.

Konsekwencje publikowania prawdy mogą być dotkliwe. Chris Fogarty był kilkakrotnie najeżdżany i oskarżony przez FBI. Nieoficjalnie powiedziano mu, że w grę wchodził brytyjski wywiad. Później udowodniono, że zarzuty zostały sfabrykowane i wycofane.

OPŁATA LUDZKA I MOTYW

Liczba 5,2 miliona zgonów przytoczona przez Chrisa jest wyższa niż oficjalne dane, które zakładają jedynie spadek o 2 miliony w latach 1841-51 z powodu naturalnego głodu i emigracji. Uważa, że spis z 1841 r. zaniża rzeczywistą populację liczącą ponad 12 milionów ludzi. Oblicza całkowitą redukcję populacji o około 6 milionów, przy około milionie emigracji.

Ludobójstwo było celową próbą eksterminacji Irlandczyków oraz ich tożsamości kulturowej i narodowej. Ekonomista królowej Wiktorii, Nassau Senior, wyraził obawę, że istniejąca polityka „nie zabije więcej niż miliona Irlandczyków w 1848 r., a to nie wystarczy, by zrobić wiele dobrego”. Lider „Timesa” w 1848 r. napisał: „Wkrótce Celt będzie tak rzadki na brzegach Shannon, jak czerwony człowiek na brzegach Manhattanu”.

W latach „głodu” irlandzka żywność otrzymywała wysokie ceny na rynkach rolnych i towarowych świata. Imperium Brytyjskie obejmowało połowę globu; z jakiego innego powodu utrzymywałaby połowę swoich armii w Irlandii wielkim kosztem?

Irlandczycy byli przeszkodą dla światowego mocarstwa Wielkiej Brytanii. Byli celtyccy, katolicy z własną bogatą kulturą i tradycjami, a mianowicie silną tożsamością narodową, rodziną, kulturą i wiarą chrześcijańską. Irlandczycy mają silną świadomość celtycką dającą ludziom zdolność krytycznego, moralnego myślenia i bycia samowystarczalnym, a to jest w naszym DNA kulturowy marksizm nie może tego zgasić.

 Irlandia, podobnie jak wiele narodów europejskich, przechodzi ludobójstwo przez marksizm kulturowy, masową imigrację mieszkańców Trzeciego Świata, prawa mniejszości LGBT, feministki podkopujące małżeństwo, płeć prowadzącą do upadku moralnego.

Lewicowy minister irlandzkiego rządu Alan Shatter, syjonistyczny Żyd, oskarża ludzi o niedostateczną uwagę na żydowski holokaust. Projekt propagandowy nie prowadzi do masowej indoktrynacji Irlandczyków.

Miłość zaczyna się w domu, a naszym pierwszym obowiązkiem jest zwracanie uwagi na tragedie narodowe naszych własnych ludzi, zanim skoncentrujemy się na innych narodach. W irlandzkim życiu kulturalnym nie ma miejsca na szoahizm, ponieważ naród i jego mieszkańcy nie byli zaangażowani w to wydarzenie, więc nie ponoszą żadnej winy ani odpowiedzialności.

—

 

Pierwszy komentarz od Andrzeja:

 

Oligarchowie, którzy rządzili Wielką Brytanią podczas ludobójstwa irlandzkiego w latach 1845-1852, doprowadzili do perfekcji ludobójstwo głodowe w Indiach. Rządzili przez Brytyjską Kompanię Wschodnioindyjską (BEIC) przez 200 lat. 5 milionów głodujących w Irlandii blednie w porównaniu z 50 000 000 głodujących w Indiach za rządów BEIC. Wiki zawiera Kalendarium głównych klęsk głodowych w Indiach podczas rządów brytyjskich. Brytyjskie alibi historyczne brzmi prawie tak źle, jak prawda. „Powodem tego była powszechna przymusowa uprawa opium (narzucona lokalnym rolnikom przez BEIC w ramach strategii eksportowania go do Chin) zamiast lokalnych upraw żywności, co spowodowało niedobór zboża dla miejscowej ludności w Bengalu. ”

BEIC” zmusił indyjskich rolników do sadzenia indygo zamiast ryżu, a także zakazał „gromadzenia” ryżu. Uniemożliwiło to handlarzom i dealerom tworzenie rezerw, które w innych czasach byłyby wystarczające dla ludności w okresach chudych”.

Byłoby niemożliwe nakazanie brytyjskim żołnierzom lub siłom BEIC egzekucji milionów Bengalczyków lub Irlandczyków, więc siłą usunęli żywność i pozwolili głodowi i chorobom wykonać za nich brudną robotę. Głód brzmi o wiele lepiej niż ludobójstwo w Wielkiej Brytanii i Ameryce.

Ta sama polityka głodowa zlikwidowała 45 milionów w Chinach po II wojnie światowej.

„Głód, który zabił do 45 milionów ludzi, pozostaje tematem tabu w Chinach 50 lat później. Autor Yang Jisheng jest zdeterminowany, aby to zmienić swoją książką „ Tombstone ”. 

Innym przykładem jest głód na Południu po wojnie secesyjnej. Jak koniec niewolnictwa doprowadził do głodu i śmierci milionów czarnych Amerykanów.

Ostatnie zdanie artykułu Irish Genocide wskazuje, jak Holokaust jest zawsze używany do odwracania uwagi od zbrodni Brytyjczyków i Amerykanów. Książka Jamesa Bacque'a Inne straty wyjaśnia, jak siły amerykańskie i alianckie zagłodziły 700 000 niemieckich żołnierzy w otwartych obozach internowania po tym, jak się poddali. Następnie zagłodziliśmy kolejne 5 000 000 niemieckich cywilów w powojennych Niemczech. Jeśli umieścimy inne straty obok operacji Keelhaul Juliusa Epsteina , Historia przymusowej repatriacji(1973) bardzo niepokojący wzór uderza nas w twarz. Książka Epsteina wyjaśnia, w jaki sposób Ameryka zwróciła setki tysięcy antykomunistów uciekających za żelazną kurtyną. Siły amerykańskie zwróciły tych ludzi po rozpoczęciu zimnej wojny. WIELU POWRACANYCH ANTYKOMUNISTÓW POWIESZONO w obecności amerykańskich żołnierzy.

Tego też nie znajdziesz w podręcznikach do historii w Wielkiej Brytanii czy USA.

Przetlumaczyla GR przez translator google
http://henrymakow.com/2015/06/irish-potato-famine-was.html#sthash.2F2mRAr3.dpuf