"Starcie na Kaukazie: Gdy gruzińskie marzenie o UE rozbija się o skały, bombastyczny powrót Saakaszwilego nie był wydarzeniem"

 Tarik Cyril Amar, historyk z Uniwersytetu Koç w Stambule zajmujący się Rosją, Ukrainą i Europą Wschodnią, historią II wojny światowej, kulturową zimną wojną i polityką pamięci. Tweetuje na @tarikcyrilamar.

Politycznie Gruzja jest prawdopodobnie najbardziej znana jako dom Ioseba Dżugaszwili, czyli Stalina, jednego z najbardziej brutalnych dyktatorów w historii. Ostatnio jednak wyprodukował jednego z najbardziej ekstrawaganckich i polaryzujących liderów na świecie.

Były prezydent Gruzji Micheil Saakaszwili, który został zatrzymany po powrocie do kraju, jest eskortowany przez funkcjonariuszy policji, gdy przybywa do więzienia w Rustavi w Gruzji 1 października 2021 r. na tym zdjęciu z nagrania wideo. © Gruzińskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych / Materiały informacyjne za pośrednictwem REUTERS

Mały, ale strategicznie ważny kraj kaukaski wybrał wspieranego przez Amerykanów Michaiła Saakaszwilego na prezydenta w latach 2004-2013. Wciąż czczony przez niektórych jako wybitny reformator, ale znienawidzony przez innych jako samolubny hazardzista polityczny, oddany histrionicom i autorytarnym skłonnościom, on właśnie próbował i nie udało się dokonać spektakularnego powrotu, lądując w areszcie.

Jest jasne, że Saakaszwili czuł, że jest okazja, której nie można przegapić, ponieważ Gruzja przeprowadziła ogólnokrajowe wybory lokalne. Stawka była wyższa, niż można by się spodziewać w takim głosowaniu, z trzech powodów: Po pierwsze, kampania była zaciekle toczona przez partie, które dalekie są od wzajemnego szacunku jako prawowitych przeciwników demokratycznych. Głosowanie odbyło się również w kontekście poważnego kryzysu politycznego, który tlił się już od prawie roku, po tym, jak ubiegłoroczne wybory parlamentarne doprowadziły do ​​zarzutów o oszustwa.

Po drugie, powołując się na polityczne porozumienie pokojowe sponsorowane pół roku temu przez UE w celu rozwiązania tego kryzysu, główna partia opozycyjna, Zjednoczony Ruch Narodowy (ZRN), próbowała potraktować to głosowanie jako de facto referendum w sprawie partii rządzącej, Gruziński sen. Zgodnie z pierwotnym kompromisem UE Gruzińskie Marzenie miało nastąpić po przedterminowych wyborach parlamentarnych, jeśli zgromadzi mniej niż 43% głosów w tych lokalnych, ale nawet to porozumienie stało się kontrowersyjne. Na razie jednak ta kwestia prawdopodobnie nie będzie miała znaczenia, bo Gruzińskie Marzenie i tak przekroczyło ten próg, z – według sondaży – ponad 46%.

Trzecim powodem jest sam Saakaszwili. Po ośmiu latach na emigracji wykorzystał trudną sytuację swojego kraju do ogłoszenia swojego powrotu, mimo że był ścigany skazaniem za nadużycie urzędu, a także został pozbawiony obywatelstwa. Chociaż już wcześniej wygłaszał podobne oświadczenia, tym razem miał to na myśli. Po wkroczeniu do Gruzji w niejasnych okolicznościach został szybko aresztowany, a teraz ogłosił strajk głodowy w więzieniu. Ukraina, której jest obywatelem, zapowiedziała, że ​​podejmie próbę jego uwolnienia i powrotu.

W Gruzji, przynajmniej na razie, wydaje się, że jego apel do zwolenników – zwłaszcza z jego partii, ZRN – do wyjścia na ulice w celu protestów, nie powiódł się. Jeśli, co jest prawdopodobne, jego planem było przekształcenie napiętej sytuacji w ogólny kryzys i powrót do władzy jako skrzyżowanie dawno zaginionego syna i narodowego zbawiciela, to nie zadziałał. Ale chociaż Saakaszwili mógł równie dobrze przeliczyć, co mógłby osiągnąć przez ryzykowny powrót do domu – być może pod tym względem przypominający rosyjskiego działacza przejrzystości i wyborczego Aleksieja Nawalnego – jego strategia miała swoje powody. Być może najważniejszą z nich jest coś, do czego Saakaszwili może nie być w stanie się w pełni przyznać: Teraz, mając 53 lata, może mu się kończyć czas. Nie pod względem jego biologicznego wieku – wystarczająco młodego na polityka – ale pod względem jego historii politycznej. W przeciwieństwie do Nawalnego Saakaszwili był u władzy – od dwóch kadencji lub prawie dziewięciu lat – i wyniki były zdecydowanie mieszane. Chociaż odniósł pewne sukcesy reformatorskie, które przyciągnęły go na Zachodzie, nie udało mu się również, w niemal zwyczajny sposób, rozwijając coś, co Deutsche Welle określa jako „cechy autokratyczne”, i ze spektakularnym hukiem, absurdalnie przeceniając zachodnie wsparcie i rozpoczynając beznadziejną wojnę z Rosją w 2008 roku. Podczas długiego wygnania z Gruzji dodał burzliwą karierę polityczną na Ukrainie po 2014 roku, ponownie łącząc burzę ze skandalem i oscylującym sukcesem w zdobywaniu urzędu politycznego.

RÓWNIEŻ NA RT.COM

Zatrzymany były przywódca Saakaszwili przybył do Gruzji, aby zorganizować zamach stanu, mówi szef partii rządzącej, jak pokazują prognozy, że jest liderem w sondażach

Saakaszwili może desperacko pragnąć ostatniej szansy na odzyskanie sił i triumf nad swoimi licznymi przeciwnikami i krytykami. Jest to jednak straszna postawa, jeśli chodzi o odpowiedzialność publiczną lub władzę polityczną. Jeśli dodamy do tego jego wyraźne tendencje do autoeksponowania, wyłania się jeszcze bardziej niepokojący obraz. Wyobraź sobie człowieka z kompleksem Napoleona, który czuje, że wrócił z Św. Heleny, by wreszcie pokazać je wszystkie.

Oczywiście jest jeszcze jeden powód, dla którego Saakaszwili uznał, że powrót do Gruzji to dobry pomysł. I tego doskonale zdaje sobie sprawę: uważa się za niezastąpionego, niezastąpionego i bardzo brakującego w politycznym krajobrazie swojego kraju. Jednak, jak na ironię, prawdopodobnie w tym miejscu prawdopodobnie się myli, a ponadto sam dostarczył dowodów: jego powrót był testem, a jego niepowodzenie w rozpaleniu ani wielkiego protestu, ani nawet niezwykłej mobilizacji w wyborach lokalnych, gdzie tak naprawdę tylko główne elektoraty poszczególnych partii okazały się dowodem na jego zdegradowane znaczenie dla polityki gruzińskiej, na dobre lub na złe.

Gruzja POTRZYMUJE kontrowersyjnego byłego prezydenta Saakaszwilego, który uciekł z ojczyzny w 2013 roku i został skazany zaocznie pod zarzutami kryminalnymi

To z kolei może być dobrym znakiem. Nie ma wątpliwości, że Gruzja znajduje się w głębokim kryzysie. Ostrzeżenia o pogarszającej się demokracji i praworządności mogą czasem pochodzić od zainteresowanych stron, ale są one bardzo dobrze uzasadnione. Wybory samorządowe są już przedmiotem zarzutów oszustwa. Nadal mogą być protesty, nawet jeśli nie będą zgodne ze scenariuszem Saakaszwilego. Ogólnie rzecz biorąc, Georgian Dream i UNM nie są na razie w stanie znaleźć między sobą demokratycznego modus vivendi.

Ale dodanie osobistego dążenia Saakaszwilego do odzyskania dawnej chwały jeszcze bardziej pogorszyłoby sytuację, ponieważ jest on więźniem własnego mitu – polaryzującego, niewiarygodnego i egocentrycznego. Może fałszywie upierać się, że jego upadek jest winą innych – Rosja, oczywiście, zawsze na pierwszym miejscu – ale w rzeczywistości w większości ponosi winę. Ale ta kwestia już się nie liczy – to już przeszłość. Miejmy nadzieję, podobnie jak rola Saakaszwilego jako głównego polityka.

Przetlumaczyla GR przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/russia/536523-mikhail-saakashvili-dramatic-return/