AUTOR: TYLER DURDEN
Autor: Mike Shedlock via MishTalk.com,
Czas przyznać, że integracja europejska zawiodła. Jakie są tego konsekwencje?
Kiedy przegraliśmy walkę?
Założyciel Eurointelligence Wolfgang Münchau jest zdecydowanym zwolennikiem proeuropejską. Taki był przez całą dekadę, kiedy za nim podążałem.
Na początku tego miesiąca skomentował: "Bitwa o integrację europejską nie powiodła się. Nadszedł czas, aby uznać porażkę i przemyśleć konsekwencje."
Proszę rozważyć prowokujący do myślenia artykuł Münchau Kiedy przegraliśmy walkę? Podkreślenie poniżej jest moje.
Kiedy walczysz o sprawę, która się nie materializuje, w którym momencie rozpoznajesz i przyznajesz się do porażki? Istnieją pewne przyczyny, o które możesz chcieć walczyć bez względu na wszystko, takie jak prawa człowieka lub zmiany klimatu. Czy integracja europejska należy do tej kategorii? Dla mnie tak nie jest. Mój największy obszar niezgody z moimi europejskimi federalistami nie dotyczy tego, co uważamy za pożądane. Nie zgadzamy się co do tego, gdzie leży linia podziału między realpolitik a myśleniem życzeniowym.
Dobry przykład miał miejsce w ten weekend. , który popełnił zbrodnię mówienia tego, co myślą wszyscy w SPD, był Kay-Achim Schönbach. Został zmuszony do rezygnacji z funkcji szefa niemieckiej marynarki wojennej za ujawnienie światu, że naturalnym sojusznikiem Niemiec jest Rosja.
Niemcy prowadzą również grę bez współpracy w unii walutowej UE, poprzez model gospodarczy, który opiera się na dużych nadwyżkach oszczędności. Niezależnie od tego, czy chodzi o politykę gospodarczą, czy zagraniczną, inne państwa członkowskie niechętnie rzucają wyzwanie Niemcom.
Kryzys zadłużeniowy w strefie euro pozbawił mnie mojej ostatniej wielkiej europejskiej iluzji, przekonania, że kryzysy czynią nas silniejszymi. Ten szczególny kryzys osłabił nas. Podobnie jak pandemia. Nie widzę żadnej trajektorii, która pozwoliłaby Włochom wygenerować stopień wzrostu produktywności niezbędny do zapewnienia trwałości zadłużenia zagranicznego. Jedynym sposobem na uniknięcie katastrofy jest wspieranie przez EBC włoskiego długu na zawsze. Może to zrobić. Ale to postawiłoby EBC na toksycznej ścieżce, prowadząc do szerokiego wyboru innych okropnych miejsc. Z drugiej strony, strefa euro prawdopodobnie również nie przetrwałaby niespłacenia włoskiego długu w nienaruszonym stanie. Wybierz swoją truciznę.
Mój sceptycyzm nie jest niecierpliwością, ale obawą, że szanse zostały utracone na zawsze. Weźmy na przykład skup aktywów przez EBC. W latach 2008–2015, kiedy rozpoczął się program luzowania ilościowego EBC, był krótki okres na prawdziwą euroobligację. Następnie EBC kupił krajowy dług państwowy w bilionach i zamienił go w euro. To właśnie robi QE: zamienia dług na pieniądze. Pieniądz jest zobowiązaniem podobnym do obligacji, z tym wyjątkiem, że termin zapadalności jest krótszy.
Idea stojąca za prawdziwą euroobligacją nie może być bardziej odmienna. Nie chodziło o monetyzację długu publicznego. Prawdziwa euroobligacja byłaby instrumentem dłużnym federalnej unii fiskalnej o ograniczonych uprawnieniach do podnoszenia podatków.
Jeśli tylko. Doszedłem do wniosku, że ten statek wypłynął. Kiedy zdasz sobie z tego sprawę, konsekwencje będą dalekosiężne. Jeśli właściwa unia gospodarcza stanowi pierwszą najlepszą opcję, nie wynika logicznie, że dysfunkcyjna unia gospodarcza jest drugą najlepszą.
Ale jeśli tego nie zrobisz, musisz zadać sobie kilka dość kłopotliwych pytań. To jest miejsce, w którym jestem. Jedno z pytań brzmi: nawet jeśli europejskie rozwiązanie jest optymalne, czy jest możliwe, że alternatywa krajowa jest lepsza od nieprawidłowo działającej hybrydy?
Fatalne wady
Nie zgadzam się z Münchau, że kiedykolwiek istniała szansa na zjednoczoną Europę.
Samo euro jest fatalnie wadliwe. Nie ma sposobu, aby jedna stopa procentowa działała we Włoszech, Niemczech, Francji, Hiszpanii i Grecji z potwornie różną etyką pracy, godzinowymi planami emerytalnymi, produktywnością itp.
Nie ma możliwości zmiany zasad.
Kiedy powstawała strefa euro, Niemcy nalegały na zasady, których nie można zmienić bez jednomyślnej zgody wszystkich krajów i bez zgody niemieckiej konstytucji.
Przez lata Niemcy naginały się w niewielkim stopniu, ale nie złamały niektórych konstytucyjnych zasad dotyczących długu.
Ale punkt drugi nadal pozostaje. Potrzeba jednomyślnej zgody na zrobienie prawie wszystkiego w UE lub strefie euro, co nie zostało wyraźnie określone w traktacie z Maastricht, który utworzył UE.
Dlatego też wypracowanie przez UE prostej umowy handlowej z Kanadą zajęło prawie dekadę.
Niemcy nigdy nie zrezygnują z hamulców zadłużenia, a Francja nigdy nie zrezygnuje z polityki rolnej. Ta ostatnia hamowała każdą globalną umowę handlową przez co najmniej dwie dekady.
Rosja jest naturalnym sojusznikiem Niemiec
Rosja jest i była naturalnym sojusznikiem Niemiec. Należy zauważyć, że Niemcy zablokowały nawet wysyłanie pomocy wojskowej na Litwę i Ukrainę.
Była kanclerz Angela Merkel, ugięła się przed Zielonymi i zdemontowała niemieckie reaktory jądrowe.
Teraz Niemcy rozpaczliwie potrzebują rosyjskiego gazu ziemnego.
A co z Chinami?
Niemcy po raz kolejny nie przeciwstawią się Chinom w kwestiach handlowych.
Czy Niemcy są sojusznikiem USA?
Stany Zjednoczone wciąż nie zorientowały się, że Niemcy są w najlepszym razie słabym sojusznikiem. UE nie zorientowała się, że Niemcy nie mają zamiaru nigdy zmieniać swojego stanowiska handlowego.
Ale wszyscy rozumieją, że Francja nigdy nie zmieni swojej polityki rolnej.
A co z Wielką Brytanią?
Wielka Brytania zrobiła dobrze, wychodząc z bałaganu w UE poprzez Brexit, nawet jeśli do tej pory źle poradziła sobie z wieloma krokami po drodze.
Alternatywa Narodowa
Münchau zadaje właściwe pytanie: "Nawet jeśli europejskie rozwiązanie jest optymalne, czy jest możliwe, że alternatywa krajowa jest lepsza od nieprawidłowo działającej hybrydy?"
Przetlumaczono przez translator Google
zrodlo:https://www.zerohedge.com/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz