AUTOR: TYLER DURDEN
Autor: Pepe Escobar via The Cradle,
Jeśli liczysz na to, że wiele nowych centrów władzy w Azji będzie konkurować i ścierać się - nie rób tego. Partnerstwo Wielkiej Eurazji ma zintegrować je wszystkie – od SCO, EUG i BRICS, po wschodzące nowe waluty – w celu zastąpienia "porządku opartego na zasadach".
4 lipca, na szczycie w New Delhi, Iran stanie się w końcu pełnoprawnym członkiem Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SCO).
Będzie to jedna z kluczowych decyzji szczytu, który odbędzie się w formie wideokonferencji, wraz z podpisaniem memorandum w sprawie drogi Białorusi do uzyskania statusu państwa członkowskiego.
Jednocześnie rosyjski wicepremier Aleksiej Overczuk potwierdził, że Iran i kierowana przez Rosję Euroazjatycka Unia Gospodarcza (EAEU) powinny podpisać umowę o wolnym handlu (FTA) do końca 2023 roku.
Umowa o wolnym handlu rozszerzy tymczasową umowę, która już obniża cła na setki kategorii towarów.
Rosja i Iran – dwa kluczowe bieguny integracji Eurazji – zbliżają się do siebie geoekonomicznie od czasu tsunami sankcji Zachodu, które nastąpiło po rosyjskiej specjalnej operacji wojskowej (SMO) na Ukrainie w lutym 2022 r.
EAEU – podobnie jak SCO i BRICS – jest na fali: oczekuje się, że umowy o wolnym handlu zostaną zawarte, w perspektywie średnio- i długoterminowej, z Egiptem, Indiami, Indonezją i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.
Overchuck przyznaje, że negocjacje mogą być "bardzo trudne" i "trwać lata", biorąc pod uwagę "interesy wszystkich pięciu państw członkowskich EAEU, ich firm i konsumentów". Jednak pomimo oczywistej złożoności, ten geoekonomiczny pociąg kolei dużych prędkości już opuścił stację.
W ten sposób wyjście SWIFT
Równolegle członkowie Azjatyckiej Unii Rozliczeniowej (ACU), podczas niedawnego szczytu w Iranie, postanowili uruchomić w tym miesiącu nowy transgraniczny system komunikacji finansowej jako rywala dla zachodniocentrycznego SWIFT.
ACU obejmuje banki centralne Indii, Pakistanu, Bangladeszu, Bhutanu, Malediwów, Nepalu, Sri Lanki, Myanmaru i Iranu: zdrowa mieszanka Azji Zachodniej, Azji Południowo-Wschodniej i Azji Południowej.
To Centralny Bank Iranu – wciąż objęty surowymi sankcjami – opracował nowy system komunikatów bankowych, tak nowy, że nie jest jeszcze znany pod własnym akronimem.
Co istotne, prezes Banku Centralnego Rosji wziął udział w szczycie ACU jako obserwator, wraz z urzędnikami z Białorusi, którzy dwa tygodnie temu złożyli wniosek o członkostwo w ACU.
Prezes irańskiego banku centralnego Mohammad Reza Farzin potwierdził nie tylko zainteresowanie potencjalnych członków przystąpieniem do ACU, ale także dążenie do utworzenia koszyka walut do płatności dwustronnych umów handlowych. Nazwijmy to szybką ścieżką dedolaryzacji.
Jako pierwszy wiceprezydent Iranu, Mohammad Mokhber, podsumował to: "Dedolaryzacja nie jest już dobrowolnym wyborem krajów; Jest to nieunikniona odpowiedź na zbrojenie dolara".
Iran jest teraz w centrum wszystkiego, co wielobiegunowe. Niedawne odkrycie ogromnego pola litu zawierającego około 10 procent światowych rezerw, w połączeniu z całkiem możliwym przyjęciem Iranu do rozszerzonego BRICS – lub BRICS+ – już w tym roku, wzmocniło scenariusze nadchodzącej waluty BRICS wspieranej przez towary: złoto, ropę, gaz i – nieuchronnie – lit.
Cała ta szalona działalność kierowana przez Globalne Południe stoi w ostrym kontraście z gwałtownym spowolnieniem Imperium Sankcji.
Globalne Południe ma dość sankcjonowania i zakazywania przez USA kogokolwiek, czegokolwiek i kiedy chcą, w obronie mglistego, arbitralnego "porządku międzynarodowego opartego na zasadach".
Jednak zawsze robi się wyjątki, gdy same Stany Zjednoczone muszą kupić, na przykład, chińskie baterie ziem rzadkich i akumulatory EV. Podczas gdy Chiny są nieustannie nękane i zastraszane, Waszyngton po cichu wzywa je do dalszego kupowania amerykańskiej kukurydzy i chipsów z niższej półki od Microna.
To jest to, co nazywa się dziś "wolnym i sprawiedliwym" handlem w USA.
BRICS mają inne pomysły na wyjście z tego błędnego koła. Wiele będzie zależeć od zwiększonej roli Nowego Banku Rozwoju (NDB), który obejmuje pięciu członków BRICS, a także Bangladesz, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Egipt. Urugwaj wkrótce dołączy, a wnioski o członkostwo Argentyny, Egiptu, Arabii Saudyjskiej i Zimbabwe również zostały zatwierdzone.
Według byłej głowy państwa Brazylii i obecnej prezydent NDB Dilmy Rousseff, decyzje w sprawie nowych członków zostaną oficjalnie ogłoszone na nadchodzącym sierpniowym szczycie BRICS w RPA.
Tymczasem w Astanie w Kazachstanie odbyła się 20. runda niekończącego się syryjskiego procesu pokojowego, w której uczestniczyli wiceministrowie spraw zagranicznych Rosji, Syrii, Turcji i Iranu.
To powinien być decydujący krok w "mapie drogowej normalizacji" zaproponowanej przez Moskwę w zeszłym miesiącu, aby ostatecznie uregulować rolę armii tureckiej działającej na terytorium Syrii. Rosyjski wiceminister spraw zagranicznych Michaił Bogdanow po raz kolejny potwierdził, że USA robią wszystko, aby zapobiec normalizacji stosunków między Damaszkiem a Ankarą – wspierając kradnące ropę kurdyjskie milicje w północnej Syrii.
"Szeroka konfiguracja integracyjna"
Wszystkie powiązane ze sobą wydarzenia dotyczące SCO, BRICS, EAEU i innych wielostronnych mechanizmów – obecnie zachodzące w zawrotnym tempie – zbiegają się w praktyce w koncepcję sformułowaną w Rosji w 2018 r.: Partnerstwo Wielkiej Eurazji.
A kto lepiej to zdefiniowa, niż rosyjski minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow: "Naszym sztandarowym zagranicznym projektem politycznym jest [budowanie] poparcia dla koncepcji Partnerstwa Wielkiej Eurazjatyckiej. To, o czym mówimy, to ułatwienie obiektywnego procesu tworzenia szerokiej konfiguracji integracyjnej, która jest otwarta dla wszystkich krajów i stowarzyszeń na naszym rozległym kontynencie. "
Jak rutynowo wyjaśnia Ławrow na wszystkich swoich ważnych spotkaniach, obejmuje to "wzajemne powiązanie uzupełniających się planów rozwoju" EUG i chińskiego BRI; rozszerzanie interakcji "w ramach uproszczonych form kosztów z udziałem państw obserwatorów SOW i partnerów dialogu;" "wzmocnienie partnerstwa strategicznego" między Rosją a ASEAN; oraz "nawiązywanie kontaktów roboczych" między organami wykonawczymi EAEU, SOW i ASEAN.
Dodajmy do tego kluczową interakcję między nadchodzącym BRICS+ a wszystkimi powyższymi; dosłownie, wszyscy i ich sąsiedzi z całego Globalnego Południa ustawiają się w kolejce, aby wejść do Klubu BRICS.
Ławrow przewiduje "wzajemnie korzystną, wzajemnie łączącą infrastrukturę" i "ogólnokontynentalną architekturę pokoju, rozwoju i współpracy w całej Wielkiej Eurazji". I to powinno zostać rozszerzone na całe Globalne Południe.
Pomoże to w tym, aby inne zupełnie nowe instytucje wskoczyły do akcji. Tak jest w przypadku nowego rosyjskiego think tanku, Geopolitical Observatory for Russia's Key Issues (GORKI), kierowanego przez byłą austriacką minister spraw zagranicznych Karin Kneissl, i ustanowionego jako oddział Petersburskiego Uniwersytetu Państwowego skupiającego się na badaniach Azji Zachodniej i kwestiach energetycznych.
Wszystkie te interpolacje zostały szczegółowo omówione podczas forum w Petersburgu w zeszłym tygodniu.
Jednym z kluczowych tematów tego spektakularnie udanego forum zorientowanego na Globalne Południe była oczywiście reindustrializacja i reorientacja rosyjskich kanałów eksportowo-importowych z Europy w kierunku Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej.
Zjednoczone Emiraty Arabskie miały silną obecność w Petersburgu, wskazując na nacisk na Azję Zachodnią, gdzie geoekonomiczna przyszłość Rosji coraz bardziej się rozwija. Zakres i zakres dyskusji prowadzonych przez Globalne Południe tylko podkreślił, jak samomarginalizowany zbiorowy Zachód zraził globalną większość, być może bezpowrotnie.
W niezwykle popularnym politycznym talk show Władimira Sołowjowa rosyjska reżyserka Karen Szachnazarow mogła znaleźć najlepszy sposób na zwięzłe sformułowanie tak złożonego procesu, jakim jest Partnerstwo Wielkiej Eurazji.
Powiedział, że Rosja przejmuje teraz rolę globalnego mistrza nowego porządku światowego, który Związek Radziecki utrzymywał na początku 1920 roku. W takim kontekście wściekłość i niekontrolowana rusofobia zbiorowego Zachodu jest po prostu zwykłą bezsilnością: wyciem frustracji z powodu "utraty" Rosji, podczas gdy trzymanie jej po swojej stronie byłoby oczywiste.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz