AUTOR: TYLER DURDEN
Alex Kimani zOilPrice.com
W ciągu ostatnich pięciu lat największa niezależna firma naftowo-gazowa w Stanach Zjednoczonych, Exxon Mobil, koncentrowała swoją działalność poszukiwawczą głównie w Ameryce Południowej.
W zeszłym miesiącu koncern naftowy ogłosił, że dokonał dwóch nowych odkryć w odwiertach Sailfin-1 i Yarrow-1 w bloku Stabroek u wybrzeży Gujany, potencjalnie dodając więcej baryłek do jednego z najuważniej obserwowanychnowych odkryćropy naftowej. Od 2015 r. ExxonMobil dokonał już ponad 30 odkryć i zwiększył rozwój i produkcję na morzu w tempie znacznie przekraczającym średnią w branży.
W przeciwieństwie do tego, wyczyny Exxona w Afryce były nieliczne, a jego ostatnie odkrycie na kontynencie miało miejsce prawie dwie dekady temu. Ale Exxon ogłosił teraz, że wraz ze swoimi partnerami odkrył węglowodory w bloku 15 u wybrzeży Angoli wprospekcie Bavuca South. Było to 18. odkrycie bloku, ale pierwsze od 2003 roku. Według Exxon, statekwiertniczy Valaris DS-9wywiercił odwiert Bavuca South-1 365 km na północny zachód od wybrzeża w Luanda w wodzie 1,100 m (3,608 ft), napotykając 30 m (98 stóp) dobrej jakości, węglowodoronośnego piaskowca. Exxon posiada 36% udziałów w bloku, a jego partnerami są BP Exploration Angola (24%), ENI Angola Exploration (18%), Equinor Angola Block 15 (12%) i Sonangol P&P (10%).
Możliwości naftowe i gazowe w Afryce
Ostatnie duże odkrycie paliw kopalnych na kontynencie datuje się na 2010 rok po tym, jak Anadarko Corp. z siedzibą w Teksasie (obecnie spółka zależna Occidental Petroleum Corp.) i włoski gigant energetyczny Eni S.p.A. (NYSE: E) odkryli około 180 bilionów stóp sześciennych rezerw gazu ziemnego, co odpowiada ~ 29 miliardom baryłek ropy, w supergigantycznym basenie morskim Mozambiku Rovuma, natychmiast katapultując naród południowoafrykański do potencjalnego globalnego supermocarstwa LNG. Jak można się było spodziewać, doszło do paniki ze strony głównych firm naftowych i gazowych, w tym ExxonMobil, TotalEnergies (NYSE: TTE), Shell (NYSE: SHEL) i China National Petroleum Corp.
Niestety, powszechny terroryzm i rosnące zagrożenie piractwem stale powstrzymywały postęp, a Mozambik szybko dołączył do ligi narodów afrykańskich zmagających się z "klątwą zasobów". Kryzys bezpieczeństwa w północnym regionie Cabo Delgado spowodował przesiedlenie setek tysięcy ludzi, wywołał kryzys humanitarny, a nawet zmusił TotalEnergies doogłoszeniasiły wyższejw związku z ogromnymi inwestycjami w gaz ziemny w tym kraju. Ale teraz fale się odwróciły i Mozambik zdołał zebrać się w samą porę. Kraj jest terazgotowy do wysłania pierwszego ładunku skroplonego gazu ziemnego (LNG) za granicę w listopadzie, w czasie, gdy Europa desperacko próbuje zerwać więzi energetyczne z Rosją. Eksperci szacują, że Mozambik może zarobić ponad 100 miliardów dolarów na swoich aktywach gazu ziemnego w ciągu najbliższych 30 lat.
BP podpisało już umowęna zakup całejprodukcji z wartego 7 miliardów dolarów projektuEni Coral-Sul- zdolnego do produkcji 3,4 miliona ton metrycznych LNG rocznie - przez następne 20 lat. Tymczasem TotalEnergies ogłosił plany wznowienia ogromnego projektu o wartości 20 miliardów dolarów pod koniec roku, a terminal ma produkować 13,1 miliona ton LNG rocznie. Ponadto ExxonMobil twierdzi, że w najbliższej przyszłości podejmie ostateczną decyzję dotyczącą jeszcze większego projektu. Tymczasem Unia Europejskazaplanowała pięciokrotne zwiększenie wsparcia finansowegodo 15 milionów dolarów na walkę z bojownikami w pobliżu projektów gazowych Mozambiku. UE zobowiązała się już do udzielenia armii tego kraju dodatkowego wsparcia finansowego w wysokości 45 mln euro (45 mln USD) i do tej pory przekazała misji SADC w tym kraju 2,9 mln euro finansowania.
Ze swojej strony Mozambik przedstawił planyutworzenia państwowego funduszu majątkowegopod koniec 2022 r., Z czego 50% dochodów funduszu zostanie ponownie zasilonych funduszem, podczas gdy pozostałe 50% trafi do budżetu rządu w ciągu pierwszych 20 lat produkcji LNG. Mozambik ma potencjał, aby wspiąć się po drabinie i stać się krajem o średnim dochodzie w ciągu najbliższych dwóch dekad, jeśli dobrze rozegra swoje karty.
Vijaya Ramachandran, dyrektor ds. energii i rozwoju w Breakthrough Institute, mówi, że Niemcy i Europapowinny patrzeć na Afrykę, jeśli poważnie myślą o osiągnięciu bezpieczeństwa energetycznego. Ramachandran zauważa, że kontynent jest wyposażony w znaczne rezerwy gazu ziemnego i nowe odkrycia w trakcie ich wykorzystywania. Bardzo niewiele gazu w Afryce zostało wykorzystane, zarówno na użytek krajowy, jak i na eksport.
Algieria jest już uznanym głównym producentem gazu ze znacznymi niewykorzystanymi rezerwami i jest połączona z Hiszpanią kilkoma podmorskimi gazociągami. Niemcy i UE już pracują nad zwiększeniem przepustowości rurociągów łączących Hiszpanię z Francją, skąd więcej algierskiego gazu mogłoby popłynąć do Niemiec i innych krajów. Libijskie pola gazowe są połączone rurociągiem z Włochami. Zarówno w Algierii, jak i w Libii Europa powinna pilnie pomóc w wykorzystaniu nowych złóż i zwiększeniu produkcji gazu. Nowe rurociągi, które są obecnie przedmiotem dyskusji, koncentrują się na projekcie rurociągu wschodniośródziemnomorskiego, który dostarczyłby gaz z izraelskich podmorskich pól gazowych do Europy.
Ale największe źródła afrykańskie leżą na południe od Sahary – w tym Nigeria, która ma około jednej trzeciej rezerw kontynentu, i Tanzania. Senegal odkrył ostatnio duże pola morskie.
Ramachandra mówi, że Europa nie powinna ignorować tych możliwości. Na przykład proponowanygazociąg transsaharyjskidostarczy gaz z Nigerii do Algierii przez Niger. Jeśli projekt zostanie ukończony, nowy rurociąg połączy się z istniejącymi rurociągamitransśródziemnomorskimi, Maghreb-Europa, Medgaz iGalsi, które zaopatrują Europę z węzłów przesyłowych na wybrzeżu Morza Śródziemnego w Algierii. Gazociąg transsaharyjski miałby ponad 2,5 tys. mil długości i mógłby dostarczać do Europy aż30 mld metrów sześciennych nigeryjskiegogazu rocznie – co odpowiada około dwóm trzecimniemieckiego importu z Rosji w 2021r. (Dla porównania, gazociąg Jamał-Europa, jedna z głównych tras rosyjskiego gazu do Europy, ma długość 2 607 mil). Ze swojej strony Nigeria jest entuzjastycznienastawiona do eksportu części ze swoich rezerw gazu o pojemności 200 bilionów stóp sześciennych, a wiceprezydent Nigerii Yemi Osinbajoopowiada sięza kluczową rolą gazu ziemnego, zarówno jako stosunkowo czystego paliwa przejściowego, jak i jako siły napędowej rozwoju gospodarczego i zarabiania na wymianie walutowej.
Niestety, ukończenie gazociągu transsaharyjskiego zajmie prawdopodobnie dekadę lub dłużej, a dostawy LNG do Europy przyniosą szybszą ulgę.
Niestety, największy importer gazu w Europie, Niemcy, nie zbudował ani jednego terminalu importowego LNG w ramach polityki uzależnienia kraju od rosyjskiego gazu, co z kolei zwiększyło zależność Rosji od Niemiec. Ale jest nadzieja: Berlin już wyrzekł się swoich starych sposobów i mówi, że teraz zbuduje infrastrukturę LNG.
Na szczęście dla Niemiec i innych krajów UE, Ramachandran twierdzi, że porty załadunku LNG można zbudować dość szybko w Afryce, czego najlepszym przykładem jestpole Greater Tortue Ahmeyin, morskie złoże gazu rozciągające się na granicy morskiej między Senegalem a Mauretanią. Kiedy złoże zostanie uruchomione w przyszłym roku, dwa kraje Afryki Zachodniej znajdą się wśród największych producentów gazu w Afryce. Pływające zakłady skraplania nad morskim polem gazowym produkują, skraplają, magazynują i przekazują gaz do tankowców LNG, które wysyłają go bezpośrednio do krajów importujących. Podczas gdy początkowa produkcja z tego złoża będzie niewielka, ma się podwoić w ciągu kilku lat, a pole znajduje się w większym basenie gazu ziemnego ze znacznie większymi rezerwami.
Również w innych częściach Afryki produkcja gazu będzie nadal rosła, ponieważ projekty w Tanzanii, Mozambiku i innych krajach zostaną uruchomione w ciągu najbliższych kilku lat.
Budowa gazociągu tak dużego jak gazociąg transsaharyjski prawdopodobnie będzie wiązała się z wieloma wyzwaniami, ponieważ przebiega przez regiony nękane konfliktami i rebeliami. Tego rodzaju projekty mogłyby jednak złagodzić kryzys energetyczny w Europie, a jednocześnie pomóc Afryce w rozwoju i integracji gospodarczej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz